Fossil friday
Fossil friday
Beste forumleden,
Normaal beperk ik deze teksten tot Facebook en zeker niet alles wat ik daar neer kladder is even interessant.
Deze vond ik echter wel leuk, daarom ter leering en vermaak:
Luiaards te water!
Nee, dit is geen reclame om luie mensen te motiveren meer te gaan zwemmen. Ik doel hier op de schattige, trage boombewonders uit Zuid-Amerika. Althans, dat is hoe wij ze kennen. Echter zijn dit de laatste stuiptrekkingen van een geslacht wat vele imposante (uitgestorven) dieren heeft voort gebracht. De Pliocene/Pleistocene Megatherium en Eremotherium zijn hier de meest spraakmakende voorbeelden van. Zo’n 3 ton wegende blad-etende monsters van 6 meter lang en 2 meter hoog met een maliënkolder van kleine onderhuidse bot plaatjes welke met recht levende tanks genoemd mogen worden. Hun resten zijn zeer bekend en werden al door Darwin verzameld (de Beagle reis in 1832) en door Cuvier (1796) rond Centraal-Amerika. Deze bijna olifant achtige proporties zijn natuurlijk uitschieters binnen de luiaards. Toch haalde veel andere grondluiaards wel de afmetingen van een beer.
Maar als je veel met walvissen bezig bent heb je weinig te maken met deze oude Amerikaanse land reuzen. Ons museum is echter wel betrokken bij opgravingen in Peru (Pisco formatie en omgeving). In oudere Peruaanse aardlagen (in verhouding tot de aardlagen waarin de reuze grondluiaards gevonden worden) bevinden zich naast veel walvis en zee-krokodil resten ook vreemde botten die van een grote luiaard moeten zijn. Thalassocnus was een geslacht van marine luiaards. Zij leefde, net als zeehonden, in het water en baarde hun jongen nog op het land. Met hun grote klauwen haakte ze zich vast aan de zeebodem of rotsen en graasde zeegras en zeewieren. Formeel pas beschreven in 1995 zijn deze dieren een stuk minder bekend. Ze hadden een hoog BMI. Dit betekend niet dat ze dik waren, maar zwaar waren ze zeker. BMI staat (in de paleontologie) voor ‘Bone Mass Increase’ en is de reden dat bijv. otters en zeekoeien onderwater blijven in plaats van erop te drijven. De botten worden dikker en zwaarder en vervullen hiermee een ballast functie. Marine luiaards genoten ook van deze bot aanpassing.
Geïnteresseerd geraakt? Bekijk dan ook de oorsprong van deze afbeelding op http://www.eartharchives.org/articles/t ... n-the-sea/
Of bekijk eens de publicaties o.a. De Muizon:
Muizon, C. de, & McDonald, H. G. (1995). An aquatic sloth from the Pliocene of Peru. Nature, 375, 224–227.
Amson, E., Billet, G., & Muizon, C. de. (2018). Evolutionary adaptation to aquatic lifestyle in extinct sloths can lead to systemic alteration of bone structure.
Normaal beperk ik deze teksten tot Facebook en zeker niet alles wat ik daar neer kladder is even interessant.
Deze vond ik echter wel leuk, daarom ter leering en vermaak:
Luiaards te water!
Nee, dit is geen reclame om luie mensen te motiveren meer te gaan zwemmen. Ik doel hier op de schattige, trage boombewonders uit Zuid-Amerika. Althans, dat is hoe wij ze kennen. Echter zijn dit de laatste stuiptrekkingen van een geslacht wat vele imposante (uitgestorven) dieren heeft voort gebracht. De Pliocene/Pleistocene Megatherium en Eremotherium zijn hier de meest spraakmakende voorbeelden van. Zo’n 3 ton wegende blad-etende monsters van 6 meter lang en 2 meter hoog met een maliënkolder van kleine onderhuidse bot plaatjes welke met recht levende tanks genoemd mogen worden. Hun resten zijn zeer bekend en werden al door Darwin verzameld (de Beagle reis in 1832) en door Cuvier (1796) rond Centraal-Amerika. Deze bijna olifant achtige proporties zijn natuurlijk uitschieters binnen de luiaards. Toch haalde veel andere grondluiaards wel de afmetingen van een beer.
Maar als je veel met walvissen bezig bent heb je weinig te maken met deze oude Amerikaanse land reuzen. Ons museum is echter wel betrokken bij opgravingen in Peru (Pisco formatie en omgeving). In oudere Peruaanse aardlagen (in verhouding tot de aardlagen waarin de reuze grondluiaards gevonden worden) bevinden zich naast veel walvis en zee-krokodil resten ook vreemde botten die van een grote luiaard moeten zijn. Thalassocnus was een geslacht van marine luiaards. Zij leefde, net als zeehonden, in het water en baarde hun jongen nog op het land. Met hun grote klauwen haakte ze zich vast aan de zeebodem of rotsen en graasde zeegras en zeewieren. Formeel pas beschreven in 1995 zijn deze dieren een stuk minder bekend. Ze hadden een hoog BMI. Dit betekend niet dat ze dik waren, maar zwaar waren ze zeker. BMI staat (in de paleontologie) voor ‘Bone Mass Increase’ en is de reden dat bijv. otters en zeekoeien onderwater blijven in plaats van erop te drijven. De botten worden dikker en zwaarder en vervullen hiermee een ballast functie. Marine luiaards genoten ook van deze bot aanpassing.
Geïnteresseerd geraakt? Bekijk dan ook de oorsprong van deze afbeelding op http://www.eartharchives.org/articles/t ... n-the-sea/
Of bekijk eens de publicaties o.a. De Muizon:
Muizon, C. de, & McDonald, H. G. (1995). An aquatic sloth from the Pliocene of Peru. Nature, 375, 224–227.
Amson, E., Billet, G., & Muizon, C. de. (2018). Evolutionary adaptation to aquatic lifestyle in extinct sloths can lead to systemic alteration of bone structure.
- Bijlagen
-
Marine mammals, dolphinately awesome
-
sjaak
- Berichten: 6856
- Lid geworden op: 28 mar 2006, 17:11
- Has thanked: 290 times
- Been thanked: 305 times
- Contacteer:
Re: Fossil friday
Leuk stuk Hidde!
Dat botten van mariene dieren een grotere dichtheid hebben, zie ik ook bij ichthyosauriers uit het Jura, terwijl dinosauriërs botten hebben met een lagere dichtheid wat ze lichter maak. Toch wordt bij recente of pleistocene walvissen vaak weer gewezen op de “open” botstructuur, terwijl oudere soorten weer zwaardere botten hebben. Is die lichtere botstructuur om ze meer drijfvermogen te geven? Dat gaat dan ten koste van het duiken lijkt mij?
Dat botten van mariene dieren een grotere dichtheid hebben, zie ik ook bij ichthyosauriers uit het Jura, terwijl dinosauriërs botten hebben met een lagere dichtheid wat ze lichter maak. Toch wordt bij recente of pleistocene walvissen vaak weer gewezen op de “open” botstructuur, terwijl oudere soorten weer zwaardere botten hebben. Is die lichtere botstructuur om ze meer drijfvermogen te geven? Dat gaat dan ten koste van het duiken lijkt mij?
Groet,
Niels
Niels
Re: Fossil friday
Dank Niels!
Leuk dat je dit noemt. Er zit onder walvissenachtige nog wel variatie in. Zo kun je bijv. een vinvis moeilijk vergelijken met de diepduikende butskoppen die al vanaf donderdag in de Westerschelde zwemmen (dat is een beetje giraffe met olifanten vergelijken). Toch hebben veel walvisachtige inderdaad een open botstructuur.
Het zwaarder en dikker worden van botten, pachyosteosclerosis, zien we vandaag de dag nog bij zeekoeien, otters en dergelijke. De gedachte is dat dit als ballast fungeert, maar de botten tegelijkertijd een stuk minder flexibel maakt. Dat is zeer nadelig voor het diep duiken wat veel walvisachtigen doen of in hun geschiedenis gedaan hebben. Een open structuur (die stevig gevuld is met olie) kan beter weerstand bieden aan de hoge druk, helpt om iets mee te bewegen en is ook beter te herstellen (walvissen zijn niet immuun voor duikersziekte waarbij oa bot verloren gaat). Ook bij de zeeschildpadden word dit fenomeen gezien. Alle Chelonidae leven in relatief ondiep, kustnabij water en hebben een hard schild en stevige dichte botten. Alleen de lederschildpad (die ook kilometers diep kan duiken) heeft veel meer "open" walvisachtige botten en een rugschild bestaande uit vele losse beenplaatjes wat mee kan bewegen onder hoge druk.
Inderdaad hebben ichthyosauriers, archeoceti en Thalassocnus ook dikkere en dichtere botten. Vooral in de lijn van de cetacea (archeoceti) word dit gezien als een primitief (archaic) kenmerk. Het verhaal van Thalassocnus is interessant omdat dit juist het (nog wat onbekende) begin van aquatische aanpassingen vast legt. Er zijn zo'n 3 soorten bekend die elkaar in de tijd opvolgen en daarbij is heel mooi het dikker worden van corticaal bot en afname van sinussen (holte in de schedel) te zien. Toch vind ik het rare jongens die marine luiaards
Leuk dat je dit noemt. Er zit onder walvissenachtige nog wel variatie in. Zo kun je bijv. een vinvis moeilijk vergelijken met de diepduikende butskoppen die al vanaf donderdag in de Westerschelde zwemmen (dat is een beetje giraffe met olifanten vergelijken). Toch hebben veel walvisachtige inderdaad een open botstructuur.
Het zwaarder en dikker worden van botten, pachyosteosclerosis, zien we vandaag de dag nog bij zeekoeien, otters en dergelijke. De gedachte is dat dit als ballast fungeert, maar de botten tegelijkertijd een stuk minder flexibel maakt. Dat is zeer nadelig voor het diep duiken wat veel walvisachtigen doen of in hun geschiedenis gedaan hebben. Een open structuur (die stevig gevuld is met olie) kan beter weerstand bieden aan de hoge druk, helpt om iets mee te bewegen en is ook beter te herstellen (walvissen zijn niet immuun voor duikersziekte waarbij oa bot verloren gaat). Ook bij de zeeschildpadden word dit fenomeen gezien. Alle Chelonidae leven in relatief ondiep, kustnabij water en hebben een hard schild en stevige dichte botten. Alleen de lederschildpad (die ook kilometers diep kan duiken) heeft veel meer "open" walvisachtige botten en een rugschild bestaande uit vele losse beenplaatjes wat mee kan bewegen onder hoge druk.
Inderdaad hebben ichthyosauriers, archeoceti en Thalassocnus ook dikkere en dichtere botten. Vooral in de lijn van de cetacea (archeoceti) word dit gezien als een primitief (archaic) kenmerk. Het verhaal van Thalassocnus is interessant omdat dit juist het (nog wat onbekende) begin van aquatische aanpassingen vast legt. Er zijn zo'n 3 soorten bekend die elkaar in de tijd opvolgen en daarbij is heel mooi het dikker worden van corticaal bot en afname van sinussen (holte in de schedel) te zien. Toch vind ik het rare jongens die marine luiaards
Marine mammals, dolphinately awesome
-
Smaug
- Community Manager
- Berichten: 1416
- Lid geworden op: 11 nov 2003, 17:14
- Has thanked: 224 times
- Been thanked: 107 times
Re: Fossil friday
My armour is like tenfold shields, my teeth are
swords, my claws spears, the shock of my tail
is a thunderbolt, my wings a hurricane, and my
breath death!
swords, my claws spears, the shock of my tail
is a thunderbolt, my wings a hurricane, and my
breath death!
Re: Fossil friday
Klopt helemaal. Ik had Oosterschelde moeten schrijven (veel fossielen walvissen komen uit de Westerschelde. Daar was ik even mee in de war).Smaug schreef: ↑24 aug 2020, 09:10 Oosterschelde:
https://www.omroepzeeland.nl/nieuws/121 ... terschelde
Goed opgemerkt!
Marine mammals, dolphinately awesome