Laat onze mosa maar in Parijs

[Erik]

Hoi Allemaal,

Dit jaar was ik rond en op 14 juli in Parijs, en bezocht een goede vriend. Ik was diep onder de indruk van de stad. Begrijp me goed, Amsterdam heeft op haar manier ook haar mooie plekjes, maar het vondelpark haalt het toch niet bij de grandeur van -ik noem een- Jardin du Luxembourg. De hele stad ademt een sfeer van overdaad en rijke historie. Versailles, Louvre... ik geef toe, het is wat triviaal daaraan te refereren, maar het houdt eenvoudigweg niet op. Kerk na kerk, gebouw na gebouw doet je weer verheugd, verrast en verrukt opkijken naar hoe de gevel zich met veel gratie ten hemel verheft. Voorzichtig kon ik mijmeren over het moment dat ik er met een vriendinnetje zal terugkeren om er samen op het Place des Vosges te gaan wonen en daar mijn kindertjes daar op een lome zaterdagmiddag in de zandbak te kunnen laten spelen...

Het kwam zo uit dat daar ook de nationale feestdag (14 juli) kon meevieren. Nu heeft dat niet zo heel veel om het lijf. ’s Ochtends is er een Defile op de Champs Elysees (een in een democratisch land -objectief bezien- een bevreemdende excercitie maar hier een vanzelfsprekende achteloos subtiele verwijzing naar de (voormalige?) militaire macht van het land). ’s Avonds kun je je \'s avonds laven aan een indrukwekkend vuuurwerk bij de Eiffeltoren en later aan gezelligheid bij feestjes door de stad heen. Dat alles werd weldadig overgoten in een sausje van zwoele zomeravond en vergezichten over de Seine gelardeerd met mooie mensen, een glaasje wijn en crepes zoals je het bakken ervan aan de Fransen kunt overlaten.

Ik vond het buitengewoon aangenaam daar te kunnen verpozen. Om de geschiedenis van de stad, het land, te kunnen opsnuiven. Aan alle gebouwen kleeft een verhaal, alles heeft een geschiedenis. Je hoeft ze niet eens te kennen om te weten dat ze er zijn.

Het kwam ook zo uit dat ik op de vroege middag van 14 juli met mijn goede vriend een bezoek bracht aan het Museum National D\'Histoire Naturelle. Het heeft verschillende afdelingen, maar voor fossielenexperts en mensen geinteresseerd in comparatieve anatomie, is de dependence \"Paleontologie et anatomie comparee\" zeer de moeite waard. Er wordt niets in het engels uitgelegd en wat er in het Frans te lezen is houdt eerlijk gezegd ook niet over. Om kort te gaan: voor leken behoorlijk oninteressant, maar voor mij een waar feestje.

Ik kon –blijkbaar- een verontwaardigde uitroep niet onderdrukken toen ik plots in volle glorie het beroemdste Nederlandse fossiel zag liggen: De mosa uit de st. Pietersberg...! Ik was even vergeten dat ze sie hier ook hadden! Ik moest mijn Frans compaan (die niets van fossielen weet) de geschiedenis van het fossiel vertellen, en hoe Napoleon het als oorlogsbuit meevoerde naar Parijs. Ik legde hem verontwaardigd uit dat de Fransen \"jullie!\" het gestolen hebben, en dat de schedel in Nederland hoort...

Mijn Franse vriend kijkt me aan: hij lijkt meer verwonderd over het feit dat ik mij zo druk maak over een paar kapotte kaken in een brok steen, dan dat hij zich als Fransman geneert over het onrecht dat de Nederlandse paleontologische gemeenschap is aangedaan.

Met een subtiele lach herinnert hij me aan het defile die ochtend, en mijn indrukken van de historie, macht en grandeur van de stad waarvan ik hem in onze conversaties deelgenoot had gemaakt.

En opeens valt het kwartje...

De Fransen hebben het fossiel niet gestolen, maar in een soms groots, soms tragisch maar zeker bewogen verleden verworven. Parijs ademt in zijn hele zijn de belangrijke plaats die het heeft in de Europese geschiedenis. De stad is gebouwd ten koste van pijn: het bloed van Fransen, Russen, Oostenrijkers, Koningen, Marie-Antoinette, Nederlanders, Jeanne d\'arc, Pruisen, Indo-Chinezen... Heel de wereld vormt het bevlekt fundament van deze stad.

Ik wil niet dat Parijs, en mijn mooie herinnering aan deze stad, wordt afgebroken. Ik wil niet dat elke kunstschat, elke kerk en elke straathoek wordt afgebroken en teruggeven uit pieteit met belanghebbenden uit een lang verleden, neen. Parijs is groots, en dat heeft veel gekost: levens, oorlogen, noeste arbeid en goud. Naast gebouwen heeft het een geschiedenis en ademt het verhalen. Zonder die geschiedenis, zonder die verhalen is Parijs Parijs niet meer.

De Mosa hoort in Parijs. “Onze mosa” is het verwaarloosbare beetje pijn dat ik persoonlijk (en wij verzamelaars samen) lijden om Parijs te laten zijn wat zij is...

Elke verzamelaar weet dat ‘het verlangen te bezitten’ vele malen groter is dan het ‘geluk te bezitten’. Waarom anders gaan we steeds opnieuw op zoek? Ik blijf liever verlangen naar “onze mosa” dan dat ik haar binnen onze landsgrenzen sluit.

Maakt dat mijn een romanticus? Ik houd het erop dat dat Parijs is...

groeten, Erik

Een website over verlangen... Mooier kan het niet... ik hoop dat het zo blijft...
http://www.nhmmaastricht.nl/textonly-nl/exp_tk31.htm


[Bewerkt door Erik op 30-07-2006 om 15:00 NL]

[Somniosus]

Ik geloof je graag wat Parijs betreft; ook ik was onder de indruk van deze levendige stad.
Toen jij in Parijs was, verbleef ik ergens in de buurt van Luxor, Egypte. Bij de aanblik van de Luxor tempel aldaar, op een boogscheut van de beroemde tempel van Karnak, ontbreekt daar toch wel iets wat de aanblik van de tempel toch wel enigszins aantast. Toevallig ook in Frankrijk verzeild geraakt, meer bepaald op \"la Place de la Concorde\". Juist ja, de obelisk van Ramses II. Zal die zich daar vervelen.
Deze obelisk werd cadeau gegeven door (Turkse) heersers die weinig belang hechten aan het historisch belang van Egypte. Hier vind ik toch dat hij mooier zou staan waar hij duizenden jaren heeft gestaan, nl. voor de Amon tempel in Luxor.

[Erik]

Hoi Somniosus,

Maar in Parijs detoneert hij ook niet echt, toch?

Toegegeven: \'t is behoorlijk decadent om zo\'n ding in je stadje te hebben staan... maar Parijs kan het wel hebben...

Ach, Misschien heb je wel gelijk...

Ik vind het anderzijds wel weer een mooi voorbeeld van hoe je in Parijs eenvoudigweg niet uitgepraat en uitgekeken raakt over alle monumenten... Ik kende dat verhaal niet...

Erik

[Somniosus]

Hij staat daar inderdaad niet zo slecht; een obelisk in Parijs moet kunnen, maar men had beter voor een ander exemplaar gekozen, al was het maar voor het evenwicht en esthetiek van de Luxor tempel.

[Frederik]

In ieder geval een mooi betoog, Erik! En er zit iets in. Ik ben zelf al een paar keer in het Natuurhistorisch museum geweest, en heb toen met veel interesse naar \'het groote beest van Maestricht\' gekeken, deel omwille van het fascinerende verhaal dat aan dat fossiel verbonden is.

Dergelijke vondsten zijn onlosmakelijk met onze politieke geschiedenis verbonden. Dat geeft het allemaal een beetje extra \'cachet\'.

[Jeroen]

Ik ben het eigenlijk wel met Erik en met somniosus eens; je moet je van de door de natuur gevormde mosa of door mensen gevormde obelisk afvragen; Is de mosa eigenlijk wel van iemand? En je kunt je ook afvragen of de obelisk dat is.

Is de Mona Lisa eigenlijk van iemand? Ik denk het namelijk niet. Het is een van de absolute topstukken van schilderkunst, niet eens vanwege het kunnen van de kunstenaar maar vanwege een combinatie van factoren. De Mona Lisa bevindt zich alleen maar in Parijs, ze is namelijk verder van niemand.... De maker is dood en er zullen nog generaties Parijzenaars en Fransen geboren worden en sterven en de Mona Lisa blijft.

Zo geldt dat ook voor de mosasaurus en de Obelisk, echter bij de Obelisk geldt dat de som van de delen meer is dan het geheel, ik vond het ook jammer toen ik de tempel zag en er stukken ontbraken.. Toch gaf het mij ook weer een veilig idee dat niet langer 1 prachtige verzameling zich op 1 lokatie bevondt, ivm gevaar voor vernieling bij een aardbeving of een andere dergelijke grote ramp. Het doet pijn te moeten constateren dat sommige stukken met museale waarde uit Oost Europa of het verre Oosten zich hiernaartoe laten smokkelen door mensen die er goed aan verdienen maar niet van houden. Tegelijk is dat soms een waarborging voor helaas het behoud van die stukken. Te denken valt aan Tibetaanse kunstschatten, die buiten Tibet toch echt veiliger zijn.

De Fransen de mosa, wij een prachtige collectie van in Frankrijk gemaakte schilderijen...

Jeroen