Trip Marokko 2016

[Stijn]

Tabulata zijn altijd kolonievormend, dus als je in het Devoon een solitair koraal vind, is het sowieso Rugosa. Er zijn heel wat soorten beschreven van deze locatie, vooral uit het Givetiaan. Maar ik heb er voorlopig nog het raden naar waar ze exact vandaan kwamen, ik was teveel afgeleid door de goniatietenlagen beneden aan de berg dat ik uiteindelijk de berg niet meer ben opgeraakt. Het was al bijna donker toen ik de tocht naar boven wou aanzetten.

[Stijn]

Bij Mimounte wordt naarstig verdergezocht tot na zonsondergang. Spijtig, want Addi wou ons nog kort naar een Ordovicium locatie brengen. Het is al weer na 21h eer we in Alnif zijn. Gelukkig voorziet de vrouw van Addi, samen met de oudste dochters die nog niet getrouwd zijn, het avondmaal. Een couscous. Lekker.
's nachts slapen we weer in het Hotel Palmiers. Maar ditmaal wel allemaal in kamers MET venster. Fred en Ivo 'kozen' de eerste nacht voor de kamer zonder venster. Daar bleek het broeierig heet. Heel de nacht, althans voor zij die de slaap niet konden vatten, horen we de gezangen en getrommel van het begrafenisfeest dat zich enkele straten verderop afspeelt.
Na een ontbijt met een smakelijke omelet, zouden we naar het dak van Addi gaan. Ik had hier al veel over gehoord en keek er echt naar uit. Onze gidsen zijn niet goedkoop, maar door er ook wat bij in te kopen, trachten we de prijs wat te drukken. Doordat we de eerste avond wat later dan verwacht aankwamen, moesten we het inkoopmoment naar achter schuiven, want niet het door ons gewenste scenario was. Zo een inkoopmoment was ook het perfecte moment om te weten waar het 'hot' was, met name, waar onze gidsen de voorbije maanden zelf gezocht en vooral gevonden hadden. Alsook om de minder ervarenen zoals Danny en ik nog wat in te werken in het lijntjes herkennen.
We hadden ook afgesproken geen andere winkeltjes in Alnif aan te doen vooraleer we bij onze gidsen hadden ingekocht. Uit respect voor hen. Maar er was toch wel één iemand die zich niet kon bedwingen! Nee ik niet, een van beide broers ging even in de fout. Het aanleveren van het ontbijt duurde ook zo ontzettend lang, en vanop het terras zagen we de shop van Brahlm Trilobites liggen. En we hadden allemaal nog wel een sjaaltje nodig. Dus gingen we even een sjaaltje kopen. Ik zag meteen een leuke goniatiet liggen, maar besloot me aan de afgesproken regels te houden. Wat wel verkeerd kon uitdraaien, in 2011 had ik een mooi fossiel zien liggen in de shop van onze toenmalige gids, maar toen besloten we pas aan het eind in te kopen. Nou, dat mooie fossiel, was toen al ribbedebie. Goh ja, we zouden het risico wel pakken. Ook al lag er maar één goede goniatiet in de winkel.

[Stijn]

Iets na half negen, het is immers slechts 300 m wandelen, staan we op het dak bij Addi. Wat een prachtig uitzicht over de 'suburbs' van Alnif en natuurlijk de bergen en ontsluitingen errond. Het dak wordt voor vanalles gebruikt. Er is een kinderkamer, die ook dienst doet voor stockage, een toilet, de wasmachine staat er, er liggen ook dikke bonen te drogen, en zowat overal fossielen en oud krantenpapier. Beetje een zootje. Een grote Asaphide (zie foto) die we (=iedereen behalve een oplettende Frederik) eerst als een Cambrische paradoxide aanzien, ik ben dan ook geen kenner, ligt rustig te zonnen.
In de kinderkamer worden we uitgenodigd plaats te nemen. Er staan enkele dozen met in krantenpapier ingewikkelde stenen op ons te wachten en enkele knollen en een plaatje met geprepareerde Ordovicische trilobieten. Maar eerst zullen we enkele sloten koffie moeten drinken. Een verplicht ritueel. Of als je geen koffie lust, thee. We zitten allemaal vol ongeduld te kijken naar de dozen. En ik vooral naar die twee plate knollen. Wat zou daar in zitten? Waarschijnlijk zo van die trilobieten zoals op die geprepareerde plaat, zegt Fred. Ik heb zo mijn twijfels. Mijn interesse is geprikkeld. Maar ik krijg de raad geen interesse te tonen, zodat de prijs niet teveel de hoogte inschiet. Het is beter deze pas aan het einde open te doen, zegt een van ons. Bah, dan ga ik een hele poos moeten wachten, bedenk ik me, met in het achterhoofd de tijd die Fred erover doet om alles in Sainte Marie te keuren.

[Stijn]

Na de koffie is het kijken wie de 'markt' zal openen. Addi, of zoon Mohammed. Mohammed is immers bezig de handel van zijn pa over te nemen. Het is uiteindelijk Mohammed die het eerste pakje opent, dat dan snel door Addi wordt bekeken vooraleer wij het mogen bekijken. Elke keer wordt de locatie vermeld, en welke soort het zou zijn. Let wel, het is allemaal ongeprepareerd materiaal. Lijntjes kijken dus. Ik ga er niet zo hard in op als de andere vijf. Mohammed had me al de dag voordien de hoop de kop ingedrukt op een berg goniatieten te kunnen kopen. Ze hadden er vier. Bleken ze bovendien van het Famenniaan te zijn, algemene soorten in relatief belabberde bewaartoestand. Achterblijvertjes dus. Pech voor hen.
Pakketje na pakketje, doos na doos, gaan rond. Er wordt druk gekeurd. Er is toch nog veel bij waar iets aan ontbreekt. Frederik is keihard in zijn keuze, alleen 100% complete specimens. Ook Smiley Phacops passeert. En nog vele andere stukken. Als je in iets interesse hebt, moet je het maar zeggen en het stuk na de ronde bij jou hoopje leggen. Zo gaan we te werk. Maar ik elk stuk dat ik interesse heb, heeft iedereen interesse, want ik ben natuurlijk op zoek naar een lucky split of een reeds grotendeels vrijliggende 'rolly'. Na een uur of vier heb ik er eigenlijk genoeg van. Maar de anderen nog niet. Alleen Danny raakt stilletjesaan verzadigd. We hadden als eerste plan om in de namiddag, voor we weer de woestijn in zouden trekken, ook nog enkele andere winkeltjes aan te doen. Het leek er steeds meer op dat dat niet zou lukken. En ik had nog steeds die verdampfte knollen niet gezien. Om half een gaf ik op. 'Mohammed, wat zit er in die knollen?'. Ze gaan open, en, wauw, even adem happen, wat een mooie dingen. Ik besluit meteen met: die wil ik! Jaja, allebei. Althans als de prijs een beetje ok is. Blijkt dat er nog enkele geïnteresseerden zijn. Jongens, mag ik ook één (of twee) trilobiet(en) kopen? Ik geef niet af. Deze zijn voor mij. Tegen één uur wil ik de rest van Alnif gaan verkennen, maar het onderhandelen over de prijs moet nog beginnen. Danny bijt de spits af met zijn 'kleine' pakketje van een zestal goed te prepareren trilobieten. De prijs is niet geweldig laag te noemen. Ook voor mijn twee knollen wordt goed doorgevraagd. Dan maar wat over en weer onderhandelen, en na een half uurtje raken we er uit. 'Sa-fit'. Verkopen en koper blij. We schudden elkaar lachend de hand.
Oef, nu kan ik toch nog naar Alnif denk ik. Maar nu blijkt dat de lunch bijna klaar is. Aarghh. Tegen 14h is de lunch dan toch bijna klaar, tegen 15h verteerd, en dan moeten Fred Ivo en onze twee broers nog beginnen met de onderhandelingen over hun batch. Pas tegen 17h zou alles afgerond zijn, en zouden ze klaar zijn om weer naar de woestijn te vertrekken. Als ze nog voor zonsondergang onze tenten zouden willen zetten, moesten ze dan wel aanzetten. Ik besluit om even mijn eigen weg te gaan en een dagje in te checken in het duurste hotel uit heel de regio, nl. Les Météorites. De alcohollicentie en het zwembad, en de (al dan niet werkende) airco, zorgen voor de hogere prijs. Maar ook daarover kan je onderhandelen. Wanneer ik meteen 'keiduur' antwoord op hun eerste prijsvoorstel, zakt de prijs. Ik moest lachen toen op de achtergrond een jong Frans koppel tegen elkaar fluisterde dat ze verdorie teveel hadden betaald.


[Bewerkt door Stijn op 04-05-2016 om 09:17 NL]

[Stijn]

Oh ja, tijdens het bekijken van de stukken werd natuurlijk druk gediscussieerd over de mogelijke vindplaatsen die we de volgende dagen aan zouden doen. Daarbij kwam ook Latchana (het echte Latchana ditmaal) ter sprake, waar Addi ons een uurtje kraan cadeau wou doen. Maar dat zal Frederik wel in geuren en kleuren vertellen.

[Frederik]

Er is inmiddels een stevige wind opgestoken en er hangt best wat stof in de lucht.
We vertrekken naar een nieuwe uitbating in Atchana. In deze vlakte wordt sinds enkele jaren een Dicranurus couche, die voordien met de hand werd uitgegraven, met behulp van graafmachines ontsloten. Onze gids, Addi, heeft een 'claim' op een segment van deze couche, en daar kunnen we wat blokken uithalen.

Kort na ons vertrek zwelt de wind nog gevoelig aan, en het duurt niet lang voor we ons beginnen af te vragen of Stijn geen gelijk had om in Alnif te blijven. Ter hoogte van Fezzou houden we even halt om te bespreken of zouden terugkeren. We twijfelen immers of onze tenten overeind blijven bij deze windsnelheden. We besluiten om door te rijden en de situatie ter plaatse te evalueren. In het ergste geval moeten we dan in het donker terugrijden.
Van zodra we uit de auto stappen wordt ons gezicht gezandstraalt. Het zand en stof kruipen overal. Aan de couche is nagenoeg niemand te zien, de meeste gravers zijn terug naar huis gekeerd met deze wind.
We besluiten om onze auto's als windbarrière te gebruiken. Danny komt met het idee om de rugzakken en valiezen te gebruiken om het trekgat onder de wielen dicht te maken. De kleinere gaten vullen we met gestapelde stenen, en op die manier slagen we erin om een windluwe ruimte te maken voor enkele tentjes en het kookgestel.

Het wordt een bewogen nacht in een flapperende tent die soms bijna gaat liggen onder de windvlagen. Danny heeft besloten zelfs geen tent op te zetten, en in plaats daarvan gewoon in z'n slaapzak te kruipen, dichtgesnoerd. Pas na lange tijd kan ik de slaap vatten...

[suffeleersT]

Dit is een heel leuk verslag. We worden echt meegenomen naar Marokko.

Doe zo verder.

[Frederik]

Geen foto's van de stoffige rit, want ik zat aan het stuur. Misschien heeft Ivo wel een foto.

[TheRock]

Erg leuk nog steeds om te lezen! Ik ben wel benieuwd naar wat er dan zoal aan trilobieten gehaald is

[Stijn]

In het hotel ontmoet ik een groep van meer dan 20 Nederlanders die met Georeizen op stap zijn. Allemaal sterk geïnteresseerd in geologie, de ene wat meer in mineralen, de andere in fossielen. Ik ontmoet ze in de vroege avond bij het zwembad. Brrr, wat is dat zwembad nog koud. Opgewarmd door de zon. Er steekt al een licht windje op.
Ze vertellen me dat de wind in de bergen al veel sterker was. En inderdaad, er is al wat zand in de lucht. Hun gids had daarmee de laatste excursiestop van de dag afgeblazen.
Ze maken een reis door gans Marokko en zouden over een drietal dagen terugvliegen via Fez. Vandaag hadden ze o.a. een kopermijn bezocht, een kwartsader, een vindplek met nautiloiden, een koraalrif en een leuk plekje met Colcoporyphe trilobieten.
Aan het zwembad doet een iemand een selectie van zijn stalen. Er zijn heel wat stukjes gedegen koper bij, die je leuk kan plooien, naast heel wat azuriet en malachiet. Later op de avond zou ik enkele van zijn achtergebleven stukjes uitzoeken. Dat kon de dag erop zelfs over heel het hotel, want overal in de binnentuin lag hun 'afval'.
Het avondeten is bijzonder rijkelijk. Ik krijg naast een tajine met (een stukje) kip en olijven, een tajine met groenten, brood, en veel frietjes. De baas dacht: die Belg moet ik pamperen met frietjes. Nee dank je, daarvoor ben ik niet naar Marokko gekomen.
Ik zet me nog even voor slapengaan aan het zwembad. De wind is nu echt wel hard opgestoken. Ik denk aan mijn medebroeders en vraag me af of ze seffes niet hier in het hotel staan. Het is wel echt hard aan het waaien om in een tentje te slapen. Zeker de tent die ik van Mark had kunnen lenen, die al niet meer zo stevig was, of Danny's leentent, die al bijna helemaal stuk was van het windje twee dagen terug. Als dat maar goed komt!