Antw: Trip Marokko 2016
Geplaatst: 09 mei 2016, 13:49
De volgende dag maakten we de laatste blokken klein aan de Dicranurus couche, en was het opkramen en richting Alnif. Maar niet zonder halfweg nog een stop aan de 'Harpes / Thysanopeltis couche' ten noorden van Bou Dib.
Het betreft hier twee couches die vlak bij elkaar, en erg oppervlakkig liggen. Deze zijn over een afstand van kilometers uitgebaat, maar er is nog ruimte genoeg om nieuwe blokken uit te halen.
Het is een hete, broeierig warme dag en het werken is erg zwaar. Het gaat om dikke, blauwe kalkbanken. De trilobieten zijn soms zo dunschalig, en de kleur van de schaal leunt erg dicht bij het gesteente aan, dat ze neuwelijks te spotten zijn. Maar er worden goede vondsten gedaan! Zowel Harpes als Thysanopeltis worden gevonden, alsook enkele phacopiden.
Plots horen we Danny roepen: hij heeft een schorpioentje gespot in zijn kuil. we komen kijken. Kleine, dunne schaartjes, dat duidt meestal op een potent gif. Letterlijk geen beestje om zonder handschoenen op te pakken, dus die wil je niet in je kuil.
Met wat geduld en voorzichtige hulp van de estwing jaag ik het diertje een doosje in. Jammer genoeg raak ik het daarbij en raakt het grondig gekwetst. Toch wel jammer, dat was geenszins de bedoeling.
Iets later toon ik deze aan Mohammed, die op een grote steen zit in de schaduw de enige acacia in de omgeving. Als ik aan Mohammed mijn spijt uitdruk dat het beestje het leven laat, kijkt hij raar. Dit is geen ongevaarlijke soort, waarom zou je die in leven willen laten?
Het wordt snel gekker. Even later hoor ik Ivo roepen. Dat hij iets gevonden heeft onder de steen waar Mo zonet op zat. Ik zou het wel willen zien.
Wat een joekel van een schorpioen, de grootste die ik tot nogtoe gezien heb in Marokko. Mohammed trekt een beetje wit weg, want dit is een ronduit gevaarlijk beestje, en hij zat er letterlijk bovenop.
Mohamed weet ons te zeggen dat onlangs een klein meisje van Alnif nog bezweken is aan een steek van dit beestje. Je wordt er stil van. (Na de reis doe ik even mijn huiswerk, en kom ik uit op Hottentotta gentili. Een zeer territoriale soort, en één van de giftigste van dit deel van het continent. )
En toch laten we ook deze zitten. Giftig of niet, elk dier heeft een rol te spelen in het ecosysteem, en de locatie is erg afgelegen.
Maar het is duidelijk dat op deze plek wat meer leaft onder de stenen. We trekken onze handschoenen nog eens stevig aan en draaien elke steen vanaf nu nog wat voorzichtiger om. Niet veel later is de pijp uit, en trekken we richting Alnif. Dit was onze laatste stop in het veld voor deze reis...
[Bewerkt door Frederik op 09-05-2016 om 12:51 NL]
