Paleontica Community

4e dag, dinsdag 3 april,

Hallo, met een lijst van zaken die ik er wilde doen: - in situ zoeken - dan omlaag bij het touw- Hawskerense bed zoeken bij K`ness west - kijken of ik het 2e exemplaar van het mysteriefossiel kan vinden - Hawskerense level zoeken bij K`ness oost en mijn rugzak volladen bij de Toarciaan slip en tussendoor alle goede fossielen oprapen die ik tegenkom en tenslotte weer terug door de oude spoorwegtunnel. Flinke lijst dus!
De weersverwachting was redelijk: wisselend bewolkt met af en toe een bui, matige tot krachtige wind uit zuid oost tot zuid zuidoost.
Afgedaald via het pad dat naar de groeve leid en wat verder weer terug geklommen naar het nivo van bed 53-55, waar met name dat laatstgenoemde bed heel rijk is aan goede nodulen met ammonieten.
Het is een heel kleine ontsluiting; hooguit een paar meter horizontaal, maar toch kwamen er vlot een 7 tal knollen in beeld die ik kon bergen; 6 dacs en 1 Hildoceras van ca. 20 cm.
Al doende zag ik een tweetal fossielenzoekers onder me langs lopen en omdat ik hen niet in gevaar wilde brengen met vallend gesteente, heb ik het voor gezien gehouden en ben ik weer afgedaald en heb de oogst in een groen gekleurde zak tussen het hoge gras verborgen met het voornemen om die weer op te pikken als ik terug boven aan kom na het rondje Kettleness voltooid te hebben.
Daarna richting het touw en de afdaling was pittig door alle nattigheid en (dus)gladdigheid.
Heel beneden geraakt, waar de fossilhunters die me net gepasseerd waren de eerste vonsten aan het openkloppen waren. Even kennis gemaakt en omdat ik links ging en zij rechts, ze goede vondsten gewenst.
Toen ik even later een knol wilde open kloppen, kwam ik er achter dat ik een stomme fout gemaakt had; door mijn geologenhamer in het appartement te hebben laten liggen...
Wel een vuistje met bijhorende beitels bij; niet helemaal ongewapend dus, maar toch baalde ik ervan.
Het is de vermoeidheid die maakt dat ik niet scherp ben en dit spelletje eist nu eenmaal dat je de hele tijd geconcentreerd blijft...
Omdat het water nog redelijk hoog was, moest ik mijn pad banen tussen de zandstenen door die aan de hoogwaterlijn te vinden zijn.(1)
Daar trof ik deze aalscholver die zijn laatste landing gemaakt had (2)...
Daar bij de hoogwaterlijn is verder niet zoveel te verwachten en met mijn boodschappenlijst in gedachten vernelde ik mijn pas; diep geconcentreerd om geen tuimeling te maken van zandsteen naar zandsteen tot plotseling de 2e volgende steen naar me toe bewoog en een luid sissend geluid maakte.
Wordt vervolgd->


[Bewerkt door Elbert op 21-04-2018 om 20:33 NL]

Is dit letterlijk een cliffhanger....? ????

[Bewerkt door Vuursteentje79 op 04-04-2018 om 17:42 NL]

Vuursteentje79 schreef:
Is dit letterlijk een cliffhanger....? ????

[Bewerkt door Vuursteentje79 op 04-04-2018 om 17:42 NL]

Ik ben bang van wel maar hij heeft hierna nog geschreven dus het zal wel goed komen. ( ;

@ Elbert leuk verslag je maakt het erg spannend!

Irritant dat je je hamer was vergeten. Merkte je het niet aan het gewicht in je rugzak?

-> vervolg:

Ik schrok me compleet de bibbers en kon nog net de volgende pas een andere richting geven en haaks rechtsaf slaan, anders was ik bovenop deze kleine knuffel gestapt (1+2 )en had `tie me waarschijnlijk flink in mijn been gebeten...
Een jonge grijze zeehond, paar weken oud en halfweg het proces van het afschudden van zijn kinderpels; de reden dat zijn moeder hem hier geparkeerd heeft en zij zal mij ongetwijfeld in de gaten gehouden hebben vanuit het water.
Dus vlot foto`s geschoten en mijn wandeling voortgezet met een iets lager tempo dan voorheen; er kon er nog wel een liggen.
Van waar ik nu liep, kon ik Runswick mooi in de zon zien liggen en heb nogmaals een fotopauze ingelast; plaatje toch?(3 )
Aangekomen bij de geologisch grens tussen Pliensbachien en Toarciaan goed uitgekeken naar eventuele tekenen van zeepennen; het is op dit nivo dat ik die eerder aangetroffen heb en ook hier waren de tempestites duidelijk te zien; langwerpige blobs van sediment, allemaal in dezelfde richting georienteerd, het richting waarin de stroming ging die het sediment transporteerde.
Ik heb me bedacht dat zelfs als ik het/de mysteriefossiel(en) niet meer terug kan vinden, het me toch een geweldige hoop kennis omtrent sedimentatie heeft bijgebracht; iets waar ik eerder lang niet zo bij stilstond als ik nu wel doe...
Echter geen zeepennen aangetroffen, wel was de laag met Pleuroceras hawskerense eenvoudig te traceren; echter alleen de holletjes waar de ammonietknollen uit verwijderd waren( 4+5 ) en hoe ik ook zocht, ik kon er geen ontdekken die ze over het hoofd gezien hebben.
Toch blij dit nu ook es gezien te hebben; ik heb er bijna een jaar lang via Google earth naar zitten staren en nu zie ik het van dichtbij.
Inmiddels was ik al op de terugweg richting Kettleness en kwam deze mooie belemniet tegen en pauzeerde even, terwijl ik mijn tas gestald had op een klomp verbrande=verwerkte alum shale(7 ), waar een paar honderd jaar geleden hier de economie volledig op draaide.
Hier zie je in de kliff een fel rood-roze streep; rest van de alum fabriek die al jaaaren geleden door de zee is weggespoeld.(8 )
Omdat het water inmiddels een flink was gedaald(9), kon ik mijn weg vervolgen over het abrasievlak, iets dat veel meer opschiet dan het zandsteenhoppen dat ik eerder deed.
Aangekomen op het zeepen nivo, goed gekeken, maar niets gevonden, het is ook een groot oppervlak en veel moeilijker te vinden dan dat ik dacht. Ik zal hier terug moeten komen en er dan meer tijd aan besteden, nu maakt het tij dat ik verder moet, het zal echt niet wachten...
In de klif een grot, een uitgesleten breuk in het gesteente en de kleine jongen in mij maakt dat ik zo iets niet kan voorbij lopen zonder er even in te gaan en te bekijken.(10)
Net voorbij de ingang was daar een fel geel oog dat me van achteruit de grot doordringend aanstaarde.
Wordt vervolgd->

[Bewerkt door Elbert op 21-04-2018 om 20:37 NL]

Hallo, nee, ik heb het niet gemerkt omdat ik vuistje en beitels bij me had en dat ben ik niet gewend...

-> vervolg
Nu ben ik niet bang uitgevallen en ben es voorzichtig de grot dieper in gegaan om te gaan zien wat dat oog zou kunnen zijn; op een richeltje in de grot: een splinternieuwe tennisbal! Die mag ook mee...
Ook raapte ik nog een paar goed ogende D.tenuicostatumknollen op, met de buitenste winding duidelijk zichtbaar aan de rand van de knol.
Wat verder, onderweg naar Kettleness oost, een flinke bui, maar even later scheen de zon alweer en zag ik, in de verte, de twee fossilhunters, die ik eerder al had gezien, mijn richting uit komen.
Toen we elkander troffen, even elkanders vondsten doorgenomen en vroegen zij me waar ik dan naar boven zou gaan; zij waren op weg naar het touw waar ze omlaag gekomen waren.
Hen verteld over het pad naar de tunnel, ook geen eenvoudige optie, maar makkelijker dan de weg die zij in gedachten hadden.
Daarop besloten ze verder met mij mee te lopen; zij wilden die tunnel ook wel eens met eigen ogen zien.
Vanuit het boven Pliensbachien het Toarciaan ingewandeld, de Grey shales, waar ik op het nivo van de tenuicostatum een goed gepositioneerde nodule vlotjes uit de schalie wipte, open klopte en een mooi gaaf exemplaar(1) zag het daglicht voor het eerst sinds dik 190 miljoen jaar.
Mijn metgezellen(2), die nog niet zo lang fossielen zoeken, waren zichtbaar onder de indruk van wat ze net gezien hadden en begonnen op slag driftig uit te kijken naar meer van dit soort knollen.
Maar er was verder niet zo veel te vinden, ik heb ze er toen van verzekerd dat ze nog genoeg zouden vinden daar waar we naar toe liepen; de Toarciaan slip waar ik nu al jaren goede resultaten behaal en waar net een paar grote tijen met een ruwe zee overheen gegaan waren, dus ik had er alle vertrouwen in dat we genoeg zouden vinden.
Dat vertrouwen werd niet beschaamd; mooi en veel Toarciaan materiaal (3+4) met o.a. een nautilus, helaas verdrukt(5) en een recente golfbal en nog een half uurtje later had ik alweer stralende bonje met Max.
Ook begon het water alweer flink te stijgen en hebben we het gevonden materiaal op dezelfde mooie vlakke zandsteen tafel van vorig jaar uitgezocht en geklopt waar nodig, maar er was niet zo veel te kloppen en met een kwaaie Max op mijn hielen zijn we naar boven geklommen, richting tunnel.
De wandeling naar het touw was goed te doen, de klim was zeer pittig en onderweg probeerde een kwaaie Max me wel vier keer achterover te gooien en heb ik grove taal moeten gebruiken om hem van me af te houden.
Eerlijk gezegd heb ik hem niet eerder zo kwaad mee gemaakt; maar ik ben toch niet alleen?
"je bent geschift" aldus Max...
Tijdens de zware klim naar de tunnel was Wayne(6) zijn geologen hamer verloren en omdat hij er niet best aan toe was; hij is gehandicapt, ben ik, nu zonder de zware rugzak, weer afgedaald en heb getracht die hamer te vinden, maar vergeefs...
Eenmaal terug weer boven, na even uit hijgen, pakte ik mijn hoofdlampje voor in de tunnel, maar daar wachtte een nare verrassing: de tunnel is afgesloten met een stalen deur met een dik hangslot er op!
Toch hebben we ons daar niet door laten tegenhouden en zijn we over de deur heen geklommen en, eenmaal door de tunnel, datzelfde aan de andere kant ook weer gedaan wat bij elkaar toch wel hard werken was, maar teruggaan was nu eenmaal geen optie.
Na een half uurtje waren we weer terug bij de auto en inmiddels hadden we samen zoveel avontuur beleefd en konden we het zo goed vinden, dat ik de heren uitgenodigd heb voor een biertje in the Applehouse, konden we meteen gegevens uitwisselen.
Nog even de zak ammonieten opgehaald; weer de klif af en op; mijn conditie is beter dan ik dacht!
En na dat biertje en een flinke portie fossilgossip gingen beiden huns weegs en ben ik gaan badderen en eten maken.
Na het eten zou ik "even" een tukkie doen en het blog bijwerken, maar werd pas 12 uur later weer wakker...niet zo hatelijk lachen, Max...
Inside the Applehouse en de vondsten(7+8+9).
Tot de volgende aflevering; Saltwick Bay.

groeten, Bert

[Bewerkt door Elbert op 21-04-2018 om 20:45 NL]

Mooie verhalen weer Bert ! Oeps, die stalen deur…..

5e dag, woensdag 4 april:
Hallo, is `tie weer...

Na enige overweging besloten om vandaag naar Saltwick te gaan; vorig jaar, op de voorlaatste zoekdag een daverend succes en gezien de weersverwachting, buien en zuiden wind, zou ik nu, in Saltwick Bay, merendeels in de luwte kunnen zoeken.
De rit naar Saltwick ging vlotjes en het water was net ver genoeg af gegaan om de meest interessante plekken te kunnen bereiken.
Net beneden op het strand en alras in gesprek met een meneer die zijn hond en zijn gezin aan het uitlaten was, de man zei:" mijn hond heeft net zo veel fossielen gevonden als ik", dus ik: "dan heb je um goed afgericht". Hij: "Valt wel mee; ik heb nog nooit een fossiel gevonden..."
Heerlijk! die gortdroge Yorkshire humor...
Even later kwam de echtgenote van de man erbij en toonde een mooie ammonietknol die er om vroeg om opengeklopt te worden. Dus vroeg zij of ik het wilde proberen en al bij het 2e tikje met een welgeplaatst beiteltje spleet de knol perfect en kwam een mooie goudglanzende ammoniet tevoorschijn!
Da`s altijd leuk en lukt zeker niet elke keer zo mooi; de vrouw was, begrijpelijk, verguld met haar nieuwe aanwinst en dus hield ik mijn hand op: " da`s dan 5 pond alstublieft..."
Da `s hollandse humor; die ze overigens zeer wel wisten te waarderen, leuk.
Nog nagenietend van dit intermezzo zette ik koers naar de klif en was wederom onder de indruk van de imposante kliffen met hun dodelijk uitziende overhang van blokken zandsteen(1).
Op zich goed om aan de gevaren herinnerd te worden, maar het gaat toch wel ten koste van de mate waarin ik plezier heb en maakt dat ik schichtig reageer op het kleinste gerucht van vallend gesteente en alle geluiden die daar op lijken. En da`s misschien maar goed ook...
Al snel begon ik de eerste knollen te rapen en nam me voor alleen de allerbeste mee te nemen om te voorkomen dat max weer drama zou maken...
Vond, half onder een steen de grootste Hildoceras die ik ooit gezien heb(2+3) helaas was `ie platgedrukt en dus niet te bergen, maar zeker 40 cm doorsnee!
Ook is er tussen de gevallen zandsteen veel fossiel hout(3) en andere plantfossielen(4) te vinden.
Inmiddels had ik uit sporen in het schaliegruis afgeleid dat er waarschijnlijk toch nog een andere fossilhunter me vandaag voorgeweest was en even later trof ik recent gebroken nodulen die dat bevestigden.
Net daarna vond ik een Hildoceras, die hij? dus gemist had en er lagen genoeg dacs, enkele Peronoceras, nog een kleine Hildi en mooie D. athleticum clusters en D. gracile, dus zag het er wel naar uit dat ik max weer op bezoek zou krijgen.
Toen ik even later dit belemnietenkerkhof(6) aantrof, stond `tie al weer naast me...
Het blok op een plaats gelegd waar ik het makkelijk zou kunnen terugvinden en ben verder gaan zoeken tot ik de onbekende collega in het zicht kreeg; toen ben ik ook omgedraaid, heb nog wat foto`s geschoten vanaf de laagwaterlijn; de koepels in het abrasievlak zijn de Millstones in de Jetrock proper.(7)
En wat is dit toch een fotogenieke plek! (8+9+10)
Ben daarna terug gelopen naar het belemnietenblok en heb getracht het lichter te maken, waarbij het in drie stukken brak, nog wel te lijmen, maar toch...
Even later kennis gemaakt met Matt(11); ook iemand waar ik via Mike al veel gehoord heb; een fervente verzamelaar die nog onlangs een schitterende Ichtyosaurusschedel heeft gevonden.
Na deze kennismaking zijn we gelijk op terug gelopen naar de auto; de lucht in de verte was zeer donker geworden en we wisten gelukkig net voor er een noodweer losbrak de auto te bereiken.
Nu ik dit schrijf, gaat het nog steeds tekeer buiten; da`s al bijna 6 uur lang en als de voorspelling klopt, gaat het vannacht ook nog flink sneeuwen.
Gelukkig is de weersvoorspelling voor morgen overdag een stuk beter en denk ik dat ik naar Hawsker bottoms ga.
Jullie horen er nog van,

groeten, Bert


[Bewerkt door Elbert op 04-04-2018 om 23:12 NL]

6e dag, donderdag 5 april;

mogge!

Ik werd vanmorgen 10 minuten voor de wekker(07.50u.) en acht minuten voor hoog water (07.48u.) uitgerust wakker en herinner me dat ik weer, net als gisteren, in het engels heb gedroomd(!).
De storm is voorbij en het is nu nagenoeg windstil en de zon schijnt uitbundig!
Omdat de voorbije heftige storm met name uit het noorden en noordwesten heeft geblazen, heb ik mijn plan bijgesteld en ga naar Boullby, daar moet de zee nu wel e.e.a. hebben uitgespoeld.
Afgelopen nacht kon ik, nog boven het huilen van de wind uit, de zee horen brullen en de kracht van de golven is hier, met name bij noordenwind, onvoorstelbaar groot. Dat kennen we in Holland bijna niet, alleen bij zware orkanen, zoals in die van februari 1953.
Laag water is nu al wat later in de dag , dus kan ik niet het hoge tij daar blijven en daarna terug gaan, want dan zou ik urenlang in het donker moeten wacht tot het water weer afgaat. En dat is geen prettig idee.
Dus heb ik maximaal 4,5 a 5 uur zoektijd voor ik terug moet om te voorkomen dat ik afgeneden raak door het opkomende water. Gelukkig liggen de ergste afsnij punten dichtbij White stones en ben ik die eenmaal gepasseerd, dan weet ik zeker dat ik ongehinderd terug kan naar Hummersea. Moet ik wel doorlopen en niet gaan trutten...
Vijf uur lijkt veel, maar als ik eenmaal doende ben, vliegt de tijd om en om bloopers te voorkomen neem ik mijn wekkertje mee om me te waarschuwen als de tijd om is.
Als ik zorg dat ik om 10 uur het strand bij Hummersea op ga, ben ik rond elven bij White stones en kan dan blijven tot uiterlijk 3 uur `s middags.
Dus moet ik straks om half tien vertrekken...
Aangekomen bij Hummersea oogde het weer mediterraan(1 ), maar het was maar net boven het vriespunt!
Pad naar het strand(2) de trap is nu officieel off limits, maar beter begaanbaar dan voorheen...( 3) en aangekomen op het strand was het water nog veel te hoog(4 ), dus ben ik maar eerst noordelijk van de trap gaan kijken...
Vond daar o.a. dit: Carneool?(5) wie het weet mag het zeggen.
Een voorbeeld van de kracht van het water; een verwoeste lichtboei(6) en net toen ik mijn kamera wilde opbergen, zag ik dit naast mijn schoen(7)
wordt vervolgd ->

Hallo Bert,

Wederom een fantastisch verslag, leuk geschreven en erg leuk om te volgen!

Groet,
Jonathan