Paleontica Community

Hallo, eindelijk weer es een gewone dag gehad waarop het niet allemaal mega mega was; het zat gewoon ook es lekker tegen. Heerlijk...dan klopt m`n wereld weer...
En dat werd hoog tijd, want het was een soort joepie hosanna indegloria blog aan het worden en daar heb ik me toch een pesthekel aan...
Het werd vandaag Kettleness-oost, dan naar Whitby en daarna nog weer een keer Port Mulgrave.
Volgens de meteo zou het de gehele dag nagenoeg droog blijven; geen vuiltje aan de lucht.
Aangekomen in Kettleness, het is maar 10 minuten hier vandaan, de wandeling richting strand begonnen bij een wonderschone zonsopgang met veel rood.
Toen had ik gewaarschuwd moeten zijn...
Al lopende bedacht ik me hoe merkwaardig het is dat in je geheugen de weg altijd korter is; 5 jaar terug, met Joop en Peter waren we er zo, al sneuvelde er wel es een banaan onderweg...
De wandeling was wind mee, maar viel toch tegen en aangekomen bij het touw was het toch ineens allemaal een stuk hoger en ook het pad is in de tussentijd er niet op vooruit gegaan en ik vreesde al voor de terug klim naar boven.
Maar alla; ben tijdens het afdalen nu es net niet gevallen, het ging steeds harder waaien en dat maakt dat balanceren aan een touw niet eenvoudiger.
Ben, op het strand aangekomen, eerst rechtsom gaan kijken bij de Grey shales, de eerste member van het Toarciaan in Engeland.
Vondstmogelijkheden zijn 4 (onder)soorten van Dactylioceras, maar geen grote hoeveelheden en middelgrote belemnieten, maar wel compleet met phragmocone en prostacone en dat vind je zeker niet overal.
Mogelijk kunnen we ook nog wat Pleuroceraten aantreffen, maar dan zitten we een etage lager; in het Domeriaan.
Well, die zaken zijn daar dus nog en kunnen we er volgende week met een gerust hart daar naar gaan zoeken, al zullen we dan wel wat forser gereedschap bij moeten hebben; ik had nu alleen de geologenhamer en wat kleinere beitels bij me.
Een matig klustertje Dactylioceras clevelandicum en een kleine D. tenuicostatum heb ik er nog wel uit kunnen peuteren.
De hopen Toarciaan die daar 5 jaar terug nog lagen, zijn nagenoeg weg en zal er van dat materiaal weinig meer te vinden zijn, maar dat vinden we toch wel te Port Mulgrave.
De wandeling naar Stinking hole, zuidwaarts, viel me ook tegen en ik vernielde onderweg een echt mooie D. semicelatum doordat ik de steen te snel kleiner wilde maken. grrr... had het ding gewoon zo mee moeten nemen.
Net voor Stinking hole heb ik een stekkie waar ik altijd plezierig veel vind, maar ondanks dat ik knol na knol opensloeg, was de oogst slechts 1 goede ammoniet, een D. athleticum.
Ik denk dat de vermoeidheid me nu ook parten speelt, ik ben een dag of drie bezig en dan is de vermoeidheid en de spierpijn op zijn hoogtepunt en dat gaat bij mij soms toch ten koste van de concentratie en de goeie zin.
De leerrijke sessie van gisteren, bij Hawsker, betaalde meteen uit in de zin van dat ik een slab zandsteen zag liggen met daarop een pootafdruk van een drietenige saurier.
Omdat het een grote steen was, deze op een veilig plekje geparkeerd, dan kon ik die later, als de omstandigheden beter waren, daar weer ophalen.
Onderweg had ik een nieuw setje klimtouwen zien hangen op een plaats waar er eerder geen waren en speelde met het idee om dat pad maar gewoon te proberen, het zou me een aanzienlijke klauterpartij over massa`s zandsteenbrokken uitsparen.
Dus ik heb dat uiteindelijk gedaan, maar het was een hele lange, zeer steile klim over een buitengewoon glad en stuk getreden pad. Oeps...enikwazalzomoe...
Bovenop de klif aangekomen, nu wind tegen en even later begon het te miezeren.
Bij de auto aangekomen na weer een lange wandeling, werd het droog.
Die weersvoorspelling leek zowaar te kloppen!
Spullen in de auto gekiept en op weg naar Whitby om de fossielenwinkel en diens exploitant te bezoeken en ook nog wat boodschappen te doen.
In Whitby is het nagenoeg altijd druk, maar deze keer leek het wel hoogzeizoen; massa`s mensen en nergens een parkeerplaats vrij.
Toen ging ook de brug nog net voor mijn neus open; `t schoot niet op...
Na de brug nog immer nergens een plekje voor de auto te bekennen en ik weet dat je er heel vlot een prent krijgt als je ergens staat waar dat niet mag.
Van armoede maar terug naar Port gereden en onderweg in een dorpje mijn porkpie`s gekocht, de rest komt nog wel.
Door alle verloren tijd geen gelegenheid meer om te rusten, spullen klaargemaakt en naar het strand gelopen, het was toch weer gaan regenen.
Aangekomen op het strand, een minder leuke verrassing; het water was nog niet ver genoeg af gegaan (of ik was te vroeg).
En het nu grote tij had een aanzienlijke hoeveelheid zand op het strand afgezet en zo ws veel goed materiaal afgedekt en de slump zo ongeveer tot stilstand gebracht.
Het feestje waar ik gister over schreef, zou wel eens niet door kunnen gaan...
De resultaten op het strand bevestigden dat; voor de tweede keer vandaag viel het tegen...
En het zoeken met het te hoge water leidde ertoe dat ik even later de laarzen zo ongeveer vol had en mijn linnen Liddl ammonietentasje, dat ik even had neergelegd, werd door een grote golf meegenomen en ik heb het niet meer gezien.

( Walter, wil jij een paar nieuwe voor me meebrengen? En neem er ook voor jezelf mee; die dingen zijn licht, praktisch en nog goed voor het milieu ook...)

De regen was nu af en aan en elke keer als ik mijn kleding aanpaste op het weer, paste het weer zich ook weer onmiddellijk daar op aan. Ik werd zeiknat.
Om gek van te worden.
Uiteindelijk terug gegaan naar de "oude klifval ", want daar liep ik meer uit de wind en lag er weinig of geen zand, de vondsten namen onmiddellijk weer toe.
Wel kwalitatief wat minder goed materiaal, maar wat meer afwisseling; o.a. Pseudolioceras, Porpoceras , een ???fossiel, mogelijk coproliet en een heel mooi stukje fossiel hout.
Dat me er trouwens aan herinnerd dat ik hier ook heel veel mooie en verschillende steensoorten o.a graniet, mineralen en soms zelfs halfedelstenen op het strand aantref; zo`n beetje alle kleuren van de regenboog zijn wel vertegenwoordigd.
Als ik zoek, ga ik toch meteen ook weer andere dingen zien.
Maar al met al viel het vandaag toch nog wel mee; uiteindelijk stopte de regen en werd verruild voor zonneschijn en ik heb de rugzak nog redelijk zwaar gemaakt, al ben ik vriend max laadvermogen niet meer tegengekomen.
Nu, letterlijk steen en steen versleten en al helemaal verstijfd, ga ik zo happie doen, douchie doen, pitten.
Wat ik morgen doe, dat weet ik nog niet, zie dat maar als een verrassing...
Tot morgen.

groeten, Bert

[Bewerkt door Elbert op 05-04-2016 om 22:57 NL]

[Bewerkt door Elbert op 13-11-2016 om 11:59 NL]

Ik denk dat je verslaafd bent,terug in Nederland eens laten onderzoeken


Leuk verslag Elbert,zoals gewoonlijk met je schrijftalent

GR Pascal

Ondanks alle tegenslag heb je nog altijd een aantal zeer interessante specimens kunnen verzamelen. Maar het zet je weer met beide voeten op de grond, ipv van te blijven zweven. Zo voelt het voor mij ook weer wat beter, vermits ik de volgende weken zeker niet tot daar kan komen.
mvg Stijn

Stijn schreef:
vermits ik de volgende weken zeker niet tot daar kan komen.

Het zal wel zijn!

Hallo, goedemorgen, nou Stijn, ik zou het helemaal niet erg vinden om een plukje fossielnetters hier tegen te komen.
Al zou de engelse versie; fossilnutters meer toepasselijk zijn.
En, JA! ik ben verslaafd! en nie zo`n beetje ook!
Maar het is een verslaving die me al veel moois heeft gebracht en niet in de laatste plaats geestelijke en lichamelijke gezondheid.
Ik werk al 27 jaar in de thuislozenzorg en het is nu eenmaal zo, dat daar soms heel lastige types tussen zitten (en soms ook collega`s) en de regel is dat je ze niet mag slaan en daarbij zeker niet vloeken.
Dus ga ik eens in de zoveel tijd naar het buitenland om een poosje flink op allerlei stenen te timmeren en raak ik dan m`n duim of zo, kunnen ze de liedjes die ik dan zing toch lekker niet verstaan...
En zo kom ik dan weer een beetje in evenwicht met mezelf en de rest van de mensheid.
Vandaag, de zon schijnt glorieus, ga ik naar Boulby, zoeken tot het water me opsluit en dan een poosje zitten niksen, tukkie doen!, totdat het water weer zover is gezakt dat ik me, al zoekend, de route terug naar de auto kan volgen.
Zonnebrandolie en een kussentje mee...
Ga ik weer es lekker aan mijn verslaving werken(scoren!)
Tot vanavond,

groeten, Bert

Geniet er maar van!

Ik begrijp maar al te goed wat je bedoelt Bert. Maar het is omdat er een ander tripje gepland staat, en vooraf nog teveel werk moet verzet worden, dat ik niet meer tot bij jou raak. Misschien volgend jaar eens wat plannen?
Toen ik nog op het museum in Brussel werkte, hebben we een zeer grote collectie fossielen van Engeland geschonken gekregen. Bakken en bakken vol ammonieten, belemnieten etc van de locaties waar jij nu bent. Ik wil de plekken ooit zelf wel eens gezien hebben.

Stijn

Hallo, vanwege de opgedane vermoeidheid de wekker wat later gezet; op om half acht, eerst nog, al koffiedrinkend, bovenstaand antwoord op de reacties gemaakt en daarna mijn spullen gepakt; extra eten en drinken, hoofdlampje voor de zekerheid; ik blijf immers de hele dag weg...
De rit naar Hummersea duurt een tiental minuten en om half negen ging ik het goed onderhouden pad naar het strand af.
Aangekomen bovenaan de trappen bleek dat ook die goed bijgehouden worden; Hummersea beach is een echt (kiezel) strand dat `s zomers veel bezoekers trekt.
Het viel me op dat de houten trappen allemaal van anti-slip waren voorzien door middel van kippegaas en ijzerdraad. Hout wordt heel glad als het nat wordt.
Ikzelf had ook al zo mijn voorzorgen genomen door thuis een paar sneeuwlaarzen om te bouwen tot fossielzoeklaarzen door in elke zool een twintigtal kleine bolkopschroeven te zetten, zodat ik ahw op spikes loop en zo het risico van het uitglijden zo klein mogelijk maak.
Eerdere trips naar Boulby kenmerkten zich door (uit)glijpartijen, met name daar waar algen op een abrasievlak van schalie groeien wordt het spekglad en ook de stenen waar overheen geklauterd moet worden zijn vaak verradelijk glad en op gewone laarzen is het dan vragen om ongelukken.
De wandeling van Hummersea beach naar Boulby head nam ongeveer een uur en ik moet zeggen: die laarzen maken alle verschil!
Alleen waar er dik blaaswier ligt is het nog steeds oppassen; die spikes komen niet door het wier heen en als je er op stapt: ZZZIPP!... en daar ga je...
En de zeewaterkwaliteit zal zeer verbeterd zijn, want er lag nu aanzienlijk meer blaaswier dan vroeger en ook de getijdepoeltjes vertoonden veel meer leven dan voorheen.
Het zijn soms net aquaria; prachtig!
Ook getracht om de stratigrafie in de, uiterst imposante, kliffen te lezen, maar dat viel niet mee; "eigenlijk zou de zon ook es uit het noordoosten moeten kunnen schijnen en het spul in het volle licht zetten " mijmerde ik.
De kliffen bij Boulby bestaan uit de top van de onder Lias gevolgd door de midden- en boven- lias en daarbovenop nog de zandsteenlagen van de midden Jura.
Al met al maximaal 203 meter hoog en nagenoeg verticaal, echt wel indrukwekkend om daar vlak langs te lopen, kan ik melden.
Bijna aangekomen bij White stones, zo heet het strand onder Boulby head, deed ik een heel leuke ontdekking: pyrietammonietjes (Polymorphites sp.) en nog hele mooie ook!
Uit de literatuur wist ik dat ze er moesten zijn, maar tot op heden had ik ze niet kunnen vinden.
Schitterende dingetjes, maximaal zo groot als een 10 eurocent muntje.
Eenmaal aangekomen bij White stones begon ik al heel snel goed materiaal te vinden; veelal midden- en boven- liasspul, en een aantal leuke andere dingen waar ik nog op terug kom, de stapel knollen, bonken en platen werd snel groter.
" Goeiedag! ga je dat allemaal meenemen? " hoorde ik achter me en draaide me om; daar was vriend max laadvermogen weer en hij keek kritisch naar de berg spul die ik op een grote vlakke zandsteen had uitgestald.
"Nou, ik moet er nog aan gaan kloppen, dus er zal nog zeker het een en ander afvallen" verdedigde ik me.
" Maar het is nog niet eens hoog water, je hebt nog een boel tijd om te zoeken" aldus max.
"Max, ik zal extra kritisch op de kwaliteit zijn, dan valt het vast mee".
"Dat hoop ik voor je" klonk het enigszins dreigend.
Ik besloot om het gesprek te beeindigen en ik ging weer een rondje zoeken.
Alsof de duvel er mee speelde; in korte tijd de ene na de andere dikke nodule met een ammoniet er in en ook nog een flinke Hildoceras en weer een mysterievondst met aardig wat matrix er aan vast.
Inmiddels was het hoog water geworden en ik besloot al mijn spullen bij elkaar te halen en het beloofde klopwerk een aanvang te geven.
Maar veel knollen waren eigenlijk zo goed, dat ik ze niet wilde verpesten door ze stuk te slaan, alleen om max een plezier te doen.
"Doorkloppen joh, " klonk het.
Ik wist uiteindelijk de hoeveelheid tot een aanvaardbare gewicht terug te brengen, hetgeen wat afval, maar toch ook een aantal mooie pos/neg exemplaren opleverde.
Toen het water weer begon af te gaan, bedacht ik me dat ik wat van die gekleurde kleine steentjes zou kunnen zoeken, waar ik het gister over had en dan kan Walter daar een mooi plaatje van schieten en weten jullie dat ik niet overdrijf.
Die kleine steentjes wegen tenslotte niet zo heel veel en dan had ik toch nog wat te doen.
Onderweg naar de hoek waar veel gravel bij elkaar spoelt, raapte ik toch weer een paar hele dikke ammonieten op en max reageerde onmiddellijk:" Kleine steentjes, weet je nog? ". Ik: " Ja max, ik ga al..."
Een klein uurtje later was ik doende om de vondsten in te pakken en ik had het toch weer niet kunnen laten om een aantal dingen op te rapen.
" Ben jij nou helemaal belazerd Roodenburg! " klonk het boos, en ik hoorde dat hij het echt meende deze keer.
" Was die drievoudige hernia niet genoeg? heb je liever een vijfvoudige soms? Straks lig je weer in het ziekenhuis en dat alleen omdat ik niet goed op je gepast heb.
Gooi maar wat van die kromme dingen uit je tas en elke keer als er nu iets bij komt, gaat er ook iets, dat net zo veel weegt, weer uit. Heb je dat goed begrepen! "
"Ja max, ik zal het doen, maar ze zijn zo mooi"
" Oh! ben je die schildpad vergeten dan? Er is hier helemaal niemand om je te helpen hoor "
Max doelde op een gebeurtenis, begin jaren negentig, toen was er ook een grote klifval bij Port Mulgrave en ik was, met een rugzak, twee zijtassen en een tas om mijn nek, hangend voor mijn buik, op mijn rug gevallen en niet meer in staat geweest om zelf op te staan.
Ik lag daar als een omgevallen landschildpad hulpeloos met armen en benen te zwaaien.
Mike Marshall en de anderen die er bij waren hebben me, toen ze uitgehuild waren van het lachen, weer overeind geholpen en toen ben ik daarna toch met dat hele zooitje naar boven gelopen.
Scheelde me een keer extra naar beneden en weer naar boven lopen, leverde me een hoop respect van de anderen op, maar of het nou verstandig was om, met mijn eigen gewicht in steen, naar boven te lopen? nee, denk ut achteraf niet...
Dus max had wel degelijk een punt...
Met de nodige tegenzin toch nog wat knollen alsnog weer uitgeladen, misschien kan ik die wel weer oppikken als we hier, volgende week, met zijn drieen zijn.
Omdat het zoetjes aan tijd werd om te vertrekken, ben ik eerst gaan kijken of het water al wel genoeg gezakt was, zodat ik er langs zou kunnen.
En, ja hoor! een dubbelknol en een dikke enkele..."gewoon in je zak stoppen, geeft niks" sprak mijn verslavingsgeestje.
Het water was nu inderdaad zover gezakt dat ik aan de wandeling naar de auto kon beginnen.
Terug bij de rugzak stond max al weer te wachten: " ik dacht het niet Roodenburg, doe nog maar wat van dat gewicht weg! "
Max geeft niks om fossielen, max verzamelt weegschaalgewichtjes en zijn grote droom is om ooit nog es een eigen weegbrug te bezitten, dus ik wist dat argumenteren geen enkele zin had en deed ik wat hij me opdroeg.
Spullen klaar, de rugzak op een hoge steen gezet, ben daar voor gaan staan en zo kon ik hem aan mijn rug hangen zonder te tillen en weglopen.
" Gaat dat lukken Roodenburg? "
"Ik heb een lange stok, da`s mijn derde been en dat helpt "
"Maar geen tweede rug...Weet je wat, ik ga wel mee, kan ik op je passen " aldus max.
Zo gezegd en zo gedaan, we waren onderweg.
Hee, ligt daar niet een... " Doorlopen joh! " klonk het onmiddellijk.
Dus ik liep door, de ondergaande zon tegemoet en ik moest doorstappen, wilde ik voor donker van het strand af geraken.
En een tweehonderd meter verder lag daar ineens die zandsteen, met twee Pleurocerassen? prominent in het zicht.
" Vergeet het maar, als je die mee wil nemen, moet je al dat andere wegkiepen" klonk het.
Dus wat steenstapeltjes, als markering, boven de hoogwaterlijn op een grote steen naast de Pleurocerassen gezet en even om me heen gekeken waar ik was, om te onthouden voor volgende week.
"Je leert het nog wel".
"Dank je max " en ik ging verder.
De zon was nu al onder de einder gezakt en het licht werd snel slechter en slechter en daardoor, of mede daardoor stapte ik even later op een losse steen, die gleed weg, en daar lag ik dan weer...
Wel geschrokken, niet beschadigd.
Dankzij max`s strengheid kon ik nu wel zelf overeind komen en had ik me niet bezeerd.
Ik kon nu, achteraf, zijn tirade wel waarderen; toch een goeie gozer.
En verder ging het weer.
De invallende duisternis maakte ook dat ik de diepte van poeltjes niet goed meer kon inschatten en al snel had ik twee natte voeten en werd het lopen nog zwaarder en ook de forse tegenwind maakte dat ik minder snel opschoot dan ik gewenst en verwacht had.
Wel kwam ik nu op wat makkelijker terrein en vergrootte ik mijn passen om sneller op te kunnen schieten.
"Denk aan het gewicht" sprak de stem achter me, uit het half duister.
"Ja, max"
Turend in het donker kon ik weinig meer onderscheiden en ik kon de plek waar de trap het strand bereikt niet meer zien en ik vreesde al er aan voorbij te zijn gelopen en verlegde mijn route dichter naar de klif, in de hoop meer te kunnen ontwaren als alleen schaduwen en duister.
En toen doemde, uit de schemer, ineens de trap op, gelukkig!
"Hoe ga je dat doen, optimist?" klonk het schamper.
" Ik zal de treden tellen, dat leidt lekker af "
"Je tas wordt er geen gram lichter van, hoor "...
Toch ben ik zo betrekkelijk eenvoudig boven geraakt; na 155 treden was er een bankje om uit te blazen en na 227 weer een en na 264 was ik bij het pad dat naar het weggetje leidde dat me naar de auto bracht.
En inmiddels was het aardedonker...ik had het meegebrachte hoofdlampje nu echt nodig.
De spullen in de auto geladen en max was zomaar weer verdwenen.
" Bedankt max "
" Da`s goed jongen ", klonk het.

groeten, Bert

[Bewerkt door Elbert op 07-04-2016 om 02:03 NL]

[Bewerkt door Elbert op 07-04-2016 om 07:21 NL]

[Bewerkt door Elbert op 07-04-2016 om 08:21 NL]

[Bewerkt door Elbert op 07-04-2016 om 18:18 NL]

[Bewerkt door Elbert op 08-12-2016 om 22:07 NL]

[Bewerkt door Elbert op 31-12-2016 om 19:03 NL]

Geweldig!!!!

Leuk geschreven ook.

Maareh waar blijven die gasten die je komen vergezellen.
Weet niet of je cast away gezien heb met Tom Hanks.


WILSON! !!!!!

Hallo, dank je Ivok.
Marcel en Walter arriveren zaterdagmiddag/ avond.
En ja, ik heb Cast away gezien...maar ik mag van max geen poppetje maken, want dat moet ik dan ook weer meesjouwen...

groeten, Bert

[Bewerkt door Elbert op 07-04-2016 om 08:16 NL]