Paleontica Community

Hallo, dat kan best zijn, maar ik heb toch al mijn handen vol aan het maken van dit blog.
Er zal dus weinig anders opzitten dan dat de lezers af en toe het koppie even scheef zullen moeten houden...
Ik ga het volgende verhaal zo plaatsen.

Tot zo, Bert

dag 10 maandag PM en PM east
Vanmorgen eerst het strand gechecked; ik had eerste keus maar er lag niet meer zoveel als gisteren en de concurrentie kwam in redelijke nummers opdraven.
Dus was de spoeling dun; al gauw besloten om de gevonden knollen te kloppen, terwijl ook de concurrentie het al voor gezien hield.
Nog een rondje over de slump gelopen, kwam deze beauty tegen (foto 1) en kijk voor de lol es of je de ammoniet op foto 2 kunt ontdekken; hij ligt er echt tussen!
Geklopte spul ingepakt (foto 3) met het voornemen om verderop naar het zuiden te kijken of daar iets te vinden was. Ook had ik me voorgenomen om de oude ironstone mijn van dichtbij te bekijken; mogelijk was daar ook nog wel wat te vinden.
Eenmaal onderweg een foto(4) geschoten van het hoekje, schoolvoorbeeld van een puinkegel, dat al afbrokkelt zolang als ik hier kom (30+ jaar)en waar ik vaak mooie zaken heb opgeraapt, maar er ook bijna om het leven kwam toen er plots een instorting van de zandsteen plaats vond terwijl ik er vlakbij was.
Over het abrasievlak wandelend raapte ik een interessant uitziende bonk op, ik vermoed een deel van de neus van een Ichtyosaurus(foto 5 ), maar ik ben er niet geheel zeker van. Morgen eerst checken met Mike. (Dit bleek achteraf helaas geen botmateriaal te zijn.)
Dit abrasievlak is deels goed begaanbaar (foto 6 ), andere stukken zijn dat niet.(foto 7 ) Aangekomen aan de andere kant zie ik Kettleness in de volle zon(foto 8 ), het is prachtig helder weer en ik kan ver kijken. Dat is hier wel eens anders...wordt vervolgd->

[Bewerkt door Elbert op 15-10-2017 om 20:30 NL]

->
Ik kom aan bij de klif waar de oude mijn net zichtbaar is. (foto 1) Om te zien of er ook iets te vinden is, klim ik de klif op en wens tien minuten later dat ik dat niet had gedaan; zelden zulk vijandig terrein beleefd; overal verradelijk diepe kloven en scheuren waar ik niet in wil stappen/vallen en het zo onschuldig ogende struikgewas zit vol gemene stekels en niet zo maar een beetje...
Toch bij de mijn geraakt (foto 2,3 ) en had eerst het idee door naar boven te klimmen en zo terug te gaan, maar ik wil zo snel mogelijk dit rottige terrein verlaten en ga terug naar de kust; ik verkies het abrasievlak alle dagen boven die stekelhel met valkuilen.
Veilig terug op het abrasievlak vind ik direct (fools)goud(foto 4 ), ik kan mijn geluk niet op!
Iets verder vind ik zulk goud met smaragd(foto 5 ) allemaal ongelofelijk mooi, maar niet om mee te nemen.
Wat verder kom ik dit in de zandsteen tegen(foto 6 ) fossiel? manmade? geologisch fenomeen? ( blijkt een plantfossiel: Ptillophylum pecten ).
Zoetjes aan komt het tij weer op en ik ga terug en beland op Mars aan zee(foto 7 )
Nog iets verder de ketel van de Waldridge (foto 8 ), hier vergaan eind 19e eeuw.
Alleen de scheepstimmerman, die (in paniek?) over boord sprong, heeft het ongeluk niet overleefd.
Om niet ingehaald te worden door de vloed en zijn lot te delen, stap ik stevig door...
Mooie dag geweest, in het laatste zonlicht klim ik terug naar boven, op weg naar een warme douche en lekker eten.

Tot morgen, Bert

[Bewerkt door Elbert op 15-04-2017 om 07:36 NL]

Prachtig Elbert,ik volg dit op de voet


Ik zie rechtsboven bijna in de hoek dat gelig steentje,daar zit volgens mij wel iets in.

Ook er net naast naar links zie ik wel iets,het wit lijntje in de steen.


GR Pascal

[Bewerkt door strandjutters op 04-04-2017 om 21:53 NL]

[Bewerkt door strandjutters op 04-04-2017 om 21:58 NL]

Hoi,

Bekend hamertje, bevalt hij nog? Die Pleuro ziet er goed uit!

Gr Walter

Het verhaal is met de dag mooier aan het worden. En nee, hoe goed ik ook kijk, ik zie de ammo niet in foto 2...foto 1 daarintegen is een relatief appeltje eitje...

Weer een leuk verslag en wat is het mooi daar!
ik denk dat in de gele omranding de buitenste winding van de ammoniet zichtbaar is. Vanaf de foto wel erg lastig.

Groet,

Pim

Hallo,

Eerst wat reaktie; Bijna goed Pim en ja Marcel, het is geen eitje, die 2e...ik zal um iets makkelijker maken: (foto 1) en het is geen, al lijkt `tie er wel op, Pleuroceras, maar gewoon een D. commune, al zet de rode kleur Walter op zijn verkeerde been...
Ik heb wat geexpiririmenteerd met de foto`s, maar dat programma doet met mijn foto`s gewoon wat het leuk vindt: af en toe rechtop en dan weer gekanteld( met dezelfde foto!)
Dank voor jullie reakties tot dusver; ik zal proberen de tijdsvertraging uit het verslag te halen; betekend wel nog wat extra werk, maar alla...

groeten, Bert


[Bewerkt door Elbert op 05-04-2017 om 09:28 NL]

Dag 11, dinsdag 4 april

Hallo, het tij is iedere dag een uurtje later, dus kan ik deze dagen op een normale tijd opstaan.
Maakt wel de dagen korter, maar omdat de tijen nu ook kleiner zijn, is er minder te doen aan de kust en ik heb deze dag betrekkelijk simpel gehouden; nog een keertje de slump checken(foto 1)( sorry deze foto is niet de slump, maar PM west), beetje van het zonnetje genieten en kletsen met de locals.
Zo trof ik Howard, geen fanatieke fossielenverzamelaar, wel de interesse en hij raapt in principe dat van het strand dat hij mooi vindt; drijfhout, steentjes, walvisbotten, sommige fossielen en is een natuurliefhebber in de brede zin van het woord.
Voor mij is het nu veel meer ontspannen zoeken en wat minder vinden, al is er natuurlijk altijd wel iets.
Zo ook vandaag; op zoek naar knollen, zie ik er een liggen(foto 2 ), buk me om hem op te rapen, kijk op zij en zie dit: ( foto 3 ), draai het blok om de knol er uit te halen, schiet eerst nog een foto (4) met, voor de maat, mijn hamer, die ik van Walter heb overgekocht en waarmee ik heeel tevreden ben; net iets zwaarder dan mijn Estwing, geeft `tie net dat beetje meer punch wat ik nodig heb om de nodulen te kunnen openen.
Ik loop door en zie, in een hoekje, een knolletje dat nog niet zo lang uit de schalie is, maar wel enigzins aangetast door de elementen.
Ik raap het ding op,weersta de neiging om er meteen een klap op te geven en draai het om.
Dan pas herken ik mijn vondst(foto 4); kippevel en een gevoel van intense opwinding maken zich van me meester; Whow!...een Frechiella subcarinatum!...DE zeldzaamste ammoniet van de kust!
Als ik nu iets niet verwachtte...dit maakt de hele trip tot een vet succes; het is weliswaar geen super perfect specimen, maar toch stukken beter dan de enkele incomplete exemplaren die ik tot nog toe heb gevonden.
Klinkt misschien overdreven, maar de rest van de middag gaat voorbij in een roze wolk en aan het eind ervan beklim ik de klif met gemak en schiet tenslotte nog een foto(5) van het terrein boven Port waar, duidelijk zichtbaar, de zandsteen laag is verdwenen en Port Mulgrave daardoor tot zo`n bijzondere vindplaats maakt.
Morgenmiddag op pad met Mike; Maw Wyke Hole en Widdy Fields en daarna bier. Dat moet wel een mooi daggie worden...

Tot morgen weer, Bert.

[Bewerkt door Elbert op 15-04-2017 om 07:40 NL]

Hallo, jahaa, ik hoor jullie al; waar is dan de foto van dat zeldzame apparaat?
Ik moest um nog maken...

Et voila: Frechiella subcarinatum, uit situ, Jura, midden Toarcien, bed 54 (Howarth 1962), Port Mulgrave, 4 April 2017