Paleontica Community

Hallo,vanwege de drukte met de voorbereiding van de terugreis, maak ik de verslagen van gister(Saltwick Bay)(foto boven) en vandaag(Kettleness) af als ik weer terug in Nederland ben.
Worden twee verslagen van uitstekende dagen die de trip besluiten.
Dus even geduld, tot zon- danwel maandag.

groeten, Bert

[Bewerkt door Elbert op 09-04-2017 om 20:33 NL]

Hallo, daar gaan we weer: vervolg woensdag 5 april;

`s avonds treffen we elkaar weer; in "The heart " in Sandsend; daar kopen we een biertje en blijven er eten. Sally, Mike`s charmante vriendin voegt zich bij ons en we maken er een plezierige avond van.
Op Mike`s advies kies ik voor de Haddock(schelvis), een goede keus; ik krijg, onder andere, een forse lap heerlijke vis voorgeschoteld die ik, ondanks mijn reuzentrek, net niet helemaal op kan.
Eten in de pub is hier heel gebruikelijk en de prijzen zijn nog immer heel plezierig; kan ik zelf niet voor gaan staan hannesen met potten en pannen...
Gespreksonderwerp is nog steeds dino`s; Sally is ook een fervente fossilhunter en gaat net zo vrolijk ook al die klifpaden met touwen op en af.
We nemen er nog een op Mike`s dino.
Maar niet te veel en niet te laat, want morgen wil ik weer tijdig op het strand zijn en twijfel nog tussen Hawsker Bottoms en Saltwick Bay.

Tot morgen.

donderdag 6 april,

Ik word wakker, net voor 7 uur, ga er uit en besteed een deel van de morgen aan blog schrijven, foto`s bewerken en de auto ordenen; zo veel mogelijk gewicht naar voren en alles tussen de wielen.
Al een uur na hoog water wil ik op pad en ik ben er nog steeds niet helemaal uit; dit is de laatste dag die ik geheel aan zoeken kan besteden.
Op basis van een goed gevoel met- kies ik voor Saltwick, een druk bezochte locatie, waar de uit het klif gevallen nodulen nooit lang blijven liggen voor ze opgeraapt en opengeklopt worden.
En ik wil wel es zien wat er nou deugt van dat goede gevoel...
Deze keer weet ik het pad naar het strand bij Whitby caravanpark feilloos in een keer te vinden en voorzien van mijn rugzak en mijn hamer(s), daal ik kalmpjes af naar het zonovergoten strand(1 ), waar het tij nu twee uur af gaat en het net mogelijk is om met zoeken aan de voet van de klif te beginnen.
Het gesteente hier is hoofdzakelijk Bituminous shale, Alum shale en de zandsteen van de midden-Jura(2 ).
De kliffen in Saltwick eroderen tamelijk snel, dat betekent dat er prettig veel materiaal vrijkomt, daarom is de stek zo populair, maar ook dat er regelmatig een flinke hoeveelheid steen letterlijk omlaag dondert.
Een blik naar de overhangende zandsteen boven me(3 ) doet me besluiten om zo veel mogelijk op afstand te blijven en alleen als ik een knol denk te zien liggen stuif ik even onder de klif, raap snel, en maak dat ik weer wegkom.
Heb inmiddels totaal geen last meer van mijn knieen en zit ook gewoon veel prettiger in mijn lijf dan een week geleden.
Na een honderdtal meters langs de klif afgelegd te hebben, vind ik mijn eerste goede Dactylioceras knol, even later gevolgd door enkele andere.
Nog even later een wat grotere knol met een Hildoceras van ca. 12 cm en bijna direct daarna zie ik, een twintigtal meters voor me uit, in een bescheiden krater, een grote knol liggen die daar net moet zijn geland; het stof van de plof ligt er nog omheen.
Wordt vervolgd->

Daar aangekomen raap ik het ding op en maak ik me weer snel uit de voeten.
Drie bescheiden klopjes op de rand van de knol zijn genoeg om die te openen en de kiel van een wel heel flinke Hildoceras wordt zichtbaar(1).
Ik schat hem tussen de 20 en 25 centimer, maar het zouden er ook zomaar meer kunnen zijn.
Voorzichtig plaats ik alle losgeklopte stukjes weer terug en omwikkel de knol met afplaktape, zodat ik zeker weet dat ik de hele ammoniet in mijn tas steek.
Die is daardoor meteen een flink stuk zwaarder.
Na nog enkele dacs en wederom een Hildi van ca. 18 centimeter meen ik een stukje verderop de schaduw van max al weer te ontwaren en ik ben nog niet halverwege.
Een ding is zeker: m`n gevoel had het bij het rechte eind! Ik besluit om alleen nog het beste materiaal op te rapen om max tevreden te houden, maar toch klinkt het even later: "joh, je hebt nu ongeveer een auto vol; is het nu niet een keertje welletjes geweest?"
En daar zit wel wat in; ik besluit nog strenger te selecteren en klop alvast de twijfelgevalletjes open.
Zal je net zien dat die bijna allemaal mooie dubbels opleveren (positief en negatief) en de hoeveelheid gewicht neemt maar mondjesmaat af.
Aangekomen bij het fotogenieke wrak van de "Admiral von Tromp", een Belgische trawler waarvan de bemanning een triest lot ten deel viel, schiet ik wat foto`s (2,3 ) en neem even plaats en tijd voor de verzorging van mijn innerlijke mens.
Ik besluit nog een klein stukje door te lopen, maak de tas nog net weer iets zwaarder met wat dacs en een knol met kleine bivalven en ga vervolgens bij de klif vandaan over het abrasievlak lopen.
Daar zijn mooie, platgedrukte en gepyritiseerde ammonieten zichtbaar, die glanzen in de avondzon(4 ).
Dik tevreden met wat ik gevonden heb(5 ), beperk ik me tot foto`s maken en drentel op het gemakje de ondergaande zon tegemoet.
Op een groot stuk zandsteen ontwaar ik zwemsporen van dino`s en maak daar ook enkele foto`s van(6,7 ).
Is nog niet zo lang geleden een flinke publicatie aan gewijd en nu ik eenmaal weet hoe die dingen er uit zien, ga ik er ook steeds meer zien.
Ik moet nog wel steeds wennen aan het idee dat hier dino`s hebben rondgelopen en niet zo maar een paar; je zou er honderden Jurassic Parks mee kunnen vullen en dan hou je er nog meer dan genoeg over om weg te geven...
wordt vervolgd->

Zet een mens aan het denken over verandering; en realiseer ik me ineens dat er nu lang niet zo veel zeevogels zijn als op andere trips; normaal was het altijd een geweldige kakofonie van geluid als ik hier langs de klif wandelde, maar deze trip is dat,op bijna elke stek, heel veel minder. Ik vraag me af waar dat aan kan liggen.
En neem me voor om het, bij gelegenheid, aan Mike te vragen.
Na nog wat foto`s van de patronen die het van het strand aflopende water in het zand maakt(8,9 ), hou ik het voor gezien; het geheugen van de camera is ook vol, net als m` n tas.
Eenmaal onderweg met de auto zie ik het zonlicht door het front van de resten van de kathedraal spelen en parkeer waar dat eigenlijk niet mag, kreeer snel nog wat ruimte in het geheugen en maak een paar foto`s(10 ).
Schitterende middag geweest! Onderweg schiet ik ook nog wat foto`s(11 ) en ga terug naar Port, daar wacht een sheperds pie op me.

Thanks Bert,
Mooi verslag, mooie foto's, een bult prachtige vondsten !

Vrijdag 7 april, laatste zoekdag.

Het hoge water zit nu ver achter in de middag, dus voor die tijd zal ik ergens mijn slag moeten slaan, vanavond uit eten bij Sally en Mike.
Ik kies ervoor om naar Kettleness (1 )te gaan; mocht het rondje daar niet veel opleveren, dan kan ik altijd nog spul in situ gaan zoeken, bovenin de klif.
Ik zou graag toch nog een Amaltheus of een wat grotere Pleuroceras willen vinden; ik zag er zo een bij Mike in de workshop en het zijn zulke mooie dingen; een grove bouw met prachtige kleine details.
Bovendien kan mijn midden-Lias afdeling in de verzameling zowiezo wel wat uitbreiding gebruiken.
Omdat het, voor deze trip, de laatste zoektocht is zal het wel een Pleuropceras worden, grap ik flauw tegen mezelf. Eenmaal in Kettleness, twee handen aan het touw en naar beneden.
Gelukkig is het droog; het is hier, als het flink nat is, een stuk gevaarlijker en veel minder leuk.
De wandeling over het abrasievlak(2) levert niets op en ik realiseer me dat ik niet in de juiste laag aan het zoeken ben; ik moet hogerop, tot net onder de Grey shales.
Daar wordt de grens tussen het boven-Pliensbachiaan en het onder-Toarciaan gevormd door de Sulphurband; met een klein hiaat in de, overigens concordante, lagen.
Ik loop me te bedenken dat de vulkaan onder de waddenzee best wel es mede verantwoordelijk zou kunnen zijn voor die (sulphur= zwavel)laag.
Volgens de boeken stamt die vulkaan uit de boven Jura, maar als dat ding maar even ouder is dan dat ze denken...?;
Die ouderdom is tenslotte bepaald aan de hand van diepteboringen en ik weet niet hoe nauwkeurig die zijn.
Dus als iemand met exacte informatie mijn dagdroom om zeep zou kunnen helpen... dan glij ik bijna onderuit; wel bij de les blijven joh!
Ik ga voorzichtig weer verder.
Geen van de nodulen die ik vind levert iets op en ik loop de hoek om; om de punt van de in zee uitstekende klif heen zie ik een verhoging waar de laag die ik moet hebben door heen loopt.
Met wat klim- en klauterwerk bereik ik de verhoging, die als een soort veranda om de klif heen loopt (3 )en veel afdrukken van grote Pleuroceraten blijkt te bevatten(4 ). Maar het lijkt er sterk op dat alle knollen hier al uit gevist zijn en het enige dat ik op het juiste nivo aantref is een vrij onooglijke concretie die onmogelijk een grote Pleuroceras kan bevatten.
Toch graaf ik het ding op.
Sla met mijn hamer de top van de knol af, raap het afgeslagen stukje op en draai het om; helemaal vol met ammonietjes, een multiblokje. (5 )
Dat geeft de burger weer moed.
Afgezien van een knol met een mooie Pseudopecten aequivalvis(6 ) levert de veranda niets meer op en ik daal voorzichtig weer af naar het abrasievlak waar ik al heel vlot een knol met een keurige Dactylioceras tenuicostatum opraap.
Ik zie beweging in de verte; een andere fossielenjager komt mijn kant op en ik loop hem tegemoet en maak kennis met Chris; is een zoekmaat van Mike, waar ik al wel dingen over gehoord heb, maar hem nog niet in levende lijve zag. Chris blijkt een heel plezierige gesprekspartner te zijn, we vergelijken onze vondsten en we wisselen anecdotes uit waar Mike standaard in voor komt.
Op zulke momenten vliegt de tijd en ik realiseer me plots dat ik door moet, anders maakt de vloed me dat straks onmogelijk.
Dus neem ik afscheid van Chris en ga verder, op weg naar een oude klifinstorting met Alum shale materiaal waar Chris ook al heeft gezocht, dus stel ik mijn verwachting wijselijk bij.

Wordt vervolgd->


[Bewerkt door Elbert op 10-04-2017 om 11:10 NL]

Net voorbij de Golden Sceptre(1 ) krijg ik de stek en de zee in het oog en ik zie onmiddelijk dat er me maar weinig tijd meer rest; het water nadert de klif al!
Ik parkeer mijn rugzak op een plek waar ik goed kan zien hoever het water al gevorderd is; geen zin om voor een paar dacs natte voeten te krijgen.
Al zoekende probeer ik Chris zijn sporen zoveel mogelijk te mijden en stukken af te zoeken waar hij wellicht net niet is geweest.
Dat lukt niet altijd, maar blijkt ook niet helemaal nodig; binnen 10 cm naast een van zijn voetafdrukken in het schaliegruis raap ik twee puntgave athleticums op!
Heb er zelf gewoonte van gemaakt om vlak langs mijn voeten te scannen en probeer zo minder te missen.
Ooit sprak vriend en leermeester Stuart Bagnoli tegen mij de onsterfelijke woorden: " ga es van die ammoniet af, joh " en leerde me zo over blinde vlekken en het minder missen van zaken die in het volle zicht liggen.
Al ervaardde ik destijds zijn uitspraak toch wel als enigzins pijnlijk; maar dat is ego...
Inmiddels zet de wassende vloed door en ik moet het zoeken staken om niet definitief ingesloten te raken door het water.
Ik haal snel mijn rugzak op.
Toch nog, gauw, gauw, aardig wat(2) op kunnen rapen en max doet alweer moeilijk.
Ik verzeker hem dat ik al een kloptafel, een grote vlakke zandsteen, op het oog heb en dat het best wel mee zal vallen.
Max gromt en bromt nog wat, maar ik versta hem nu even niet.
Haastig onderweg naar die vlakke zandsteen dwingt het water me de voet van de klif te volgen, precies op het nivo van de tenuicostatum en ik scoor zowaar nog snel een zeer veelbelovende nodule waar de ammoniet rondom zichtbaar(3 ) is en dat zijn de echt goede.
Maar het losbikken van die knol heeft me zoveel tijd gekost dat ik nu op een holletje het laagstgelegen deel van het abrasievlak over moet steken, nog dichter langs de klif. Net als ik een sprong maak over een al ondergelopen stuk, zie ik iets bruins uit de klif steken en herken, in vogelvlucht, een Ichtyosauruswervel die daar brutaalweg en naturel geprepareerd naar me lonkt.
Dus weer terug gesprongen en met koortsachtige haast die wervel toch nog zo voorzichtig mogelijk uit de schalie vrijgemaakt.(4 )
Daarna als de wiedeweerga weer zo`n sprong terug gemaakt, nu kom ik wel in het water terecht; toch natte voeten.
Voor Ichtyo uit de Grey shales heb ik dat er wel voor over; botmateriaal is in de Grey shales net zo gewoon als veren op een kikker, dus dit is een wel heel mooie manier om het feest mee te af te sluiten.
Vond max ook.
En na het kloppen van de in haast opgeraapte knollen zat er toch nog zo veel bij dat niks was of niks werd, dat max geen enkele reden meer had om moeilijk te doen.
En dat deed `tie dan ook niet.
In het besef dat dit het al weer was,het zoekgedeelte van de trip, maar toch ook heel tevreden klim ik voor een laatste maal via het touw en bijna zonder moeite, naar de oude spoorwegtunnel(5 ) en geniet nog weer even intens van de geur waarmee de bloeiende Gaspeldoorn aan het einde van de tunnel de lucht verzadigd heeft.(6 )
Daarna wandel ik verder, wederom richting die ondergaande zon en de auto.
Zeker weten dat ik, eenmaal weer thuis, in mijn tuin Gaspeldoorn ga planten.

Tot later, Bert


[Bewerkt door Elbert op 10-04-2017 om 11:16 NL]

Hallo, voor de beschrijving van de laatste (reis) dagen en voor ik ga terugkijken op deze trip, is het wellicht zinnig dat ik jullie vraag of je nog bepaalde zaken toegelicht en/of in beeld willen hebben.
Want ik heb natuurlijk veel meer foto`s gemaakt dan dat ik er geplaatst heb.
Zo heb ik al op stapel staan: een foto van het oude en het nieuwe pad bij Port (Marcel), een foto van de top van het dinosaurusbot, de oplossing van waar die ammoniet nou zat, op die foto en er zullen er wellicht meer vragen bij jullie leven.
Laat `t me maar weten...

tot binnenkort, Bert

Mooie wervel Bert !!