Paleontica Community

Hallo, afgelopen zondagavond ben ik vertrokken naar zuid- Frankrijk voor een trip van een kleine drie weekjes, als altijd: kamperen aan de oever van de Tarn.
Dit jaar voor het eerst met mijn splinternieuwe Lotus-belle tent, een kruising tussen een jurt en een tipi; een magnifique ding; mooi en praktisch en eenvoudig door 1 persoon op te zetten en da`s heel handig als je alleen bent.
De reis; ik vertrek doorgaans op de zondagavond rond 22 uur en dan is de weg nagenoeg leeg met alleen rond de ochtendspits wat meer verkeer.
Dit keer ervoor gekozen om wat eerder de snelweg te verlaten en het laatste stuk langs de Tarn gereden; schitterende rit met werkelijk ongelofelijk mooie vergezichten die de vermoeienis van het de hele nacht doorrijden deden vergeten.
Aangekomen in Pailhas, na het handenschudden, zoenen geven, schouders slaan en het onvermijdelijke 1e drankje, wijselijk niet blijven hangen en kamp gemaakt.
En ik moet zeggen: de verkooporganisatie van de tent had niet overdreven; in drie kwartier stond het kamp en had ik mijn bed al opgemaakt.
En dat was maar goed ook; na een overgeslagen nacht en een lange rit en dan nog kamp maken, was het meer dan tijd om even aan de oplader te gaan...
Dus niet meer het veld in gegaan; dit uitgesteld tot de volgende morgen, maar wel een plan gemaakt voor het veld; op Google earth had ik in een Domeriaan afzetting wat onregelmatigheden (septaries?) gezien waarvan ik niet goed kon uitmaken of het onder- of boven- Domeriaan was en wilde dit graag duidelijk hebben; het maakt nogal uit voor welke vondsten er te verwachten zijn en ik hoopte dat het boven- zou zijn; daar zijn soms mooie gepyritiseerde Amaltheiden te vinden.
De volgende morgen eerst nog wat zaken hun plek gegeven; om te voorkomen dat ik van alles niet meer weet waar het gebleven is, dat is me eerder overkomen.
Daarna eindelijk het veld in, eerst wat gewone wegen, maar daarna boerenpaadjes en elke 10 meter de gelegenheid om de uitlaat te verspelen, dus rustig aan en het spul heel houden.
Zo`n eerste verkenning met zo min mogelijk gereedschap; als ik dan iets bijzonders tegenkom, is er altijd gelegenheid om terug te komen.
Wel belangrijk is de hoeveelheid drinken die ik mee neem; bij ca. 30 graden is een halve liter per uur het absolute minimum om dehydratie en oververhitting te voorkomen.
Ik had voor drie uur drinken bij me en ben het veld ingegaan, afgedaald naar een regengeul waarin het boven Carixiaan en het onder Domeriaan ontsloten zijn, de eerste met steenbanken en schalie, de tweede met schalie en af en toe een steenbank.
Een dertig cm. grote, gedeeltelijke Lytoceras, die ik vorig jaar had gevonden en achtergelaten, stond er nog steeds te wachten tot ik hem kom ophalen en misschien doe ik dat nog wel.
Geen onverwachte zaken meer gezien en aangekomen bij de ontsluiting bleek het toch onder-Domeriaan geweest, jammer maar helaas...
Daarop was het 1e doel eigenlijk al bereikt; ik heb duidelijkheid over die afzetting en ben weer gaan klimmen, naar een kleine, goed verborgen boven-Domeriaan afzetting waar ik al veel mooie zaken heb mogen oprapen.
Op een tiental minuten er vandaan, zag ik in de verte, daar een heerschap lopen met een rugzak en een hamer of houweeltje in de hand, overduidelijk een andere verzamelaar die even mijn plekje aan het schoonmaken was...!
Verd....., begrijp me goed, ik gun een ieder het zijne, maar heb daar toch moeite mee...
In het Yorkshire blog van April heb ik het er ook al over gehad, dat het wenselijk is om de eerste te zijn en dat was nu niet anders.
Was het in Yorkshire het getij, in Frankrijk kan een flinke regenbui dat verschil maken tussen matig en joepie!
Maar allee, niets aan te doen, ben doorgelopen met het voornemen om dan maar kennis te gaan maken met de concurrentie, wie weet wat dat oplevert; heel soms wel meer dan een middagje zoeken...
Maar eenmaal daar aangekomen, niemand meer te bekennen, en de vondsten vielen uiteindelijk nog mee; kennelijk was de onbekende niet goed bekend met de ins- en outs- van precies dat ontsluitinkje; met name het boven Domeriaan daar kenmerkt zich door heel veel lagen met uitermate weinig materiaal en maar enkele lagen die relatief rijk zijn aan mooi geconserveerde laat-Amaltheiden en Pleuroceraten.
Als je dan niet weet waar precies je zoeken moet, is het een teleurstellende bezigheid en deze meneer had het snel voor gezien gehouden.
Ik trof er enkele mooie A. margaritatus en een paar goede Pleuroceraten aan, waaronder een heel mooie P. salebrosum.
Vernielde helaas een ?ammoniet in een nodule, maar daarvan is op geen enkele manier te zien of, en hoe de ammoniet er in zit en soms heb je dan wat geluk nodig en dat was er even niet...
Inmiddels had ik al meer dan de helft van het drinken gebruikt en werd het langzaamaan tijd voor de terugweg.
Op de heenweg was me al op gevallen dat er een instorting was geweest op een heel interessant nivo, net boven de Tisoa siphonalis, de top van de margaritatus zone en de apyrenum en de spinatum zone.
Maar het zou ook het resultaat van een(illegale) graafactie kunnen zijn, door een weinig scrupuleuze verzamelaar, het is daar een beschermd landschap en grootschalige graafgebeurens zijn daar niet toegestaan...
Dan zou er weinig meer te halen zijn dan de achtergebleven kruimels van de denkbeeldige goed gevulde tafel.
En nu stel ik me zo voor dat ik zeker niet de enige fossielzoeker ben die weet waar de mooie zaken zouden moeten zitten en daar dan niet bij kan en dan wat fantaseert in de trant van "als ik daar nou es een staafje dynamiet..."
Wat een rijkdom aan vondsten zou daar dan zo maar voor het oprapen liggen...
Dus alle reden om juist dat instortinkje van dichtbij te gaan bekijken, dan zou vanzelf wel duidelijk worden of het een plunderaar geweest was of ons lieven heer in een wel heel goede bui...
Een steile en riskante afdaling, gevolgd door een heel moeizame klim brachten me uiteindelijk bij de teen van de puinkegel die het gevolg was van een...oeps...ammoniet...en nog een...en nog een...en daar nog een...
Twee mooie spinatum en een heel mooie salebrosum op een vierkante meter en al klimmend was het een kwestie van: hoe kom ik bij de volgende ammoniet die ik al zie liggen zonder mijn nek te breken.
Een heel prettig half uurtje volgde, waarin ik uiteindelijk bovenaan bij de voet van de instorting kwam alwaar een gepyritiseerde A. margaritatus van ca. 10 cm(!) me lag op te wachten en me tevens duidelijk maakte dat dit heel erg ons lieven heer in die goeie bui geweest was en geen onverlaat...
Wel was mijn drinken zo goed als op en noopte me tot een ongewenste aftocht; ik was al te lang gebleven en mijn lijf vertelde me dat het aan het oververhitten was; dezelfde vreemde gewaarwording van tintelingen in mijn gezicht die ik ook ervaarde bij heel hoge koorts en ook mijn gedachten werden koortsachtig: ik moet een blog maken, ik moet een blog maken...
Time to gohoo!!!
Opgewonden en verrukt door wat ik gevonden had, maar met een behoorlijk versmalde blik realiseerde ik me net nog dat ik nu dubbel voorzichtig moest zijn in dit verradelijke terrein; als ik zou vallen en mezelf te zwaar blesseren, kon het wel es drie of vier dagen duren voor ze me te laat zouden vinden...en het drinken was al even op...
Plat gezegd liep ik te verrekken van de dorst en was op weg naar een zonnesteek...tot dat braamstruikje...eten en drinken in een en de struik hing van boven vol met glanzend zwarte, door het vocht opgeblazen rijpe bramen, twee handjes vol en precies genoeg om even lekker onderuit in de schaduw ervan te genieten.
Toen was het ineens een heel stuk makkelijker geworden en wel op een heel smakelijke manier.
Terug bij de auto, de spullen er in gemikt en vlot naar de dichtstbijzijnde bron van drinken gereden, waar ik een grote fles gekoelde appelsap vlotjes half leeg dronk...
Morgen schrijf ik over de belevenissen van afgelopen middag: Toarcien from top to bottom en weer terug...

Tot morgen, Bert

[Bewerkt door Elbert op 05-08-2018 om 07:17 NL]

Spannend verhaal Bert!
Jammer dat er geen sponzen gevonden worden,
maar ben benieuwd naar het vervolg.

Leuk verhaal Bert! Erg fijn dat onze lieve heer je goed gezind was. Maar ik denk dat er ook veel vind plaats kennis in het spel is.
Zelf ook gefascineerd door ammonieten en sinds deze zomer aangestoken door het zuid-franse pyriet ammoniet virus.
Kijk uit naar het vervolg!

Super verslag Bert, ik ban al vast reuze benieuwd naar de rest van het verhaal en naar foto's

Weer lekker bezig Bert !! Leuk verslag, blijft een topstreek daar !

Hallo, de tweede dag maar es gaan kijken in het Toarcien van de Puech de Suege; een vindplaats vlakbij Riviere sur Tarn waar ik de laatste jaren al een aantal keren geweest ben en er elk jaar er wel weer wat bij geleerd heb over de stratigrafie.
De Toarcien afzettingen hier liggen in een denkbeeldige lijn tussen Mende en Millau en vertegenwoordigen het diepste deel van de toenmalige zee, die een geschatte diepte had tussen 50 en 100 meter.
De totale afzetting van alleen het Toarcien is hier een kleine 200 meter hoog/diep, dus om van de top naar het begin(Schistes cartons) te lopen, da`s op zich al een hele onderneming.
Vanaf de auto is het dan ook een hele klim naar de top van de ontsluiting, wel met geweldige vergezichten over een hele serie van ontsluitingen in een schitterend landschap.
Sommige mensen vinden het maar raar dat ik al meer dan 30 jaar vaak hier de zomervakantie doorbreng, maar er is hier zoveel te zien en te doen dat ik zelfs na al die jaren nog steeds ieder jaar weer een paar nieuwe ontsluitingen/vindplaatsen bezoek en tijdens mijn zoektochten in de literatuur en op internet duiken er nog immer dingen op waarvan ik denk: "moet ik ook zien".
En los daarvan is het leven hier een genot; mooi land, leuke mensen, van alles te doen, lekker eten, super locaties te over en praktisch altijd schitterend weer.
Maar we waren onderweg; de toegang tot deze vindplaats is een heel steil ravijn in de toarcienmergel, waarvan het bovenste deel weinig interessants oplevert; deels weinig variëteit in soorten en een slechte bewaring, dus het eerste stuk is domweg dalen zonder de nek te breken en pas na zo`n 40 meter dalen, bereik ik de eerste lagen die wel mooie vondsten kunnen opleveren, alleen ontstaat dan het dilemma tussen dalen en zoeken en allebei tegelijk is geen goed idee...
Ik los dat op door eerst een stabiele positie te zoeken of te maken en dan pas goed om me heen te kijken, al is het praktisch altijd onverwacht wanneer ik iets interessants ontwaar, soms een toer om de veiligheid op de eerste plaats te houden.
Zo ook deze middag; juist als ik een linke passage oversteek, zie iets afwijkends in de mergel, dat lijkt op een kiel van een flinke ammoniet.
De neiging om er meteen op te duiken negerend, eerst een stabiel plekkie en dan: "waar was ut ook al weer" oh ja, stok wegleggen, mes uit de schede peuteren en voorzichtig eerst de schalie erboven verwijderen en dan pas er onder, kijken of, en hoe, het beweegt.
Hoe minder beweging, hoe groter de ammoniet, in dit geval een Polyplectus discoides van een 5 tal centimeters doorsnee en da`s een mooie.
Voorzichtig oprapen, effe kijken, en dan in het tasje dat aan mijn riem hangt, stok weer oprapen, balans terugwinnen, steun zoeken voor de volgende stap.
Overdreven? Als ik opzij naar links kijk, is het wel nog zo`n 40 meter boven de bodem van het ravijntje, dus even leuke creatieve dingen doen met de zwaartekracht dan toch liever niet...
Na nog een Polyplectus en diverse flinke Plyseogrammoceraten, besluit ik af te dalen en eerst een plekje in de schaduw te zoeken voor mijn rugzak en mezelf, mijn T shirt is al weer flink nat en dat vocht moet aangevuld.
Bovendien is het net iets makkelijker en veiliger zoeken zonder extra gewicht aan mijn lijf.
Terwijl ik sta bij te komen en een slokje drink, kijk ik om me heen; de Puech de Sueges in volle glorie; een oranje grijze steenklomp van zeker 600 meter breed en 80 hoog, Bajociaan en Bathoniaan; zo steil dat je dat op Google earth niet eens kan zien...
Een kreet verbreekt de stilte; een buizerd heeft de domheid begaan om voor de Puech te komen; daar wonen een paar honderd raven en een flink deel daarvan gaat in de aanval...
De buizerd blaast snel de aftocht, op de hielen gezeten door een horde boos krijsende kraaien.
Wel typisch dat de kraaien de 4 lammergieren die op dat moment het gebeuren van net daar boven gade slaan, geen vleugel breed in de weg leggen en ik reik snel naar mijn verrekijkertje, van zo dichtbij zie je de gieren toch zelden en het zijn heel indrukwekkende, majestueuze vogels met een vlucht van makkelijk 2,5 meter.
Na de luchtshow neem ik mijn gereedschap weer op en daal nog wat verder af in de geul, naar een niveau waar ik vorig jaar plezierig veel goed bewaarde Hildoceras had gevonden en een Lytoceras, die laatste weliswaar incompleet, maar wel met een groen-blauw opaliserende schaal...
Deze keer geen opaal, maar met wat inspanning wel een 5 tal Hildi`s; vier kleintjes en een grote.
Wederom tijd om te tanken, daarna nog een deel van de wand in het boven Toarcien bekeken met wat minder resultaat dan verwacht en alweer is mijn drinkvoorraad fiks geslonken en ik heb geen zin in meer oververhittingscapriolen, dus ik besluit wat verder te gaan naar de Puech toe, daar heeft een boer een bron en wat bassins om de koeien te drinken te geven.
Vorig jaar daar heerlijk koel bronwater uit gehaald, toen kon ik mijn verblijf lengen en blijven zoeken en dus probeer ik dat nu weer.
Ben er natuurlijk niet zeker van of die boer dat spul heeft laten staan, dus ik spreek met mezelf af dat ik terug ga naar de auto als het er niet meer is of als ik het niet kan vinden, iets dat makkelijker gebeurt dan je zou denken.
Mijn klimtocht levert inderdaad niet het gewenste resultaat, met het gevolg dat ik veel te ver doorklim en dan van bovenaf wel het trekkerpad zie waarvan ik weet dat dit naar de bron voert.
De lammergieren boven me vragen zich af of die maffe hollander dan eindelijk es zijn laatste stommiteit wil uithalen en ik bedenk me dat er geen garantie is dat ik er water zal vinden en besluit bovenlangs terug te lopen naar de auto.
Jammer voor de gieren...
Onderweg nog wel een pondje rijpe bramen gescoord, maar fossielen zoeken zit er nu niet meer aan.
Terug op de camping, de spullen een plekje gegeven, zwembroek aan, duikbril en snorkeltje op en PLONS!! vissies kijken.
Vertel ik morgen meer over, dan ga ik ook nog es kijken of dat water er is of niet...

Tot morgen, Bert


[Bewerkt door Elbert op 05-09-2016 om 18:15 NL]

[Bewerkt door Elbert op 11-12-2016 om 14:15 NL]

Denk dat ik wel ongeveer weet waar je hebt gezeten. Knettersteil idd daar…..
Leuk verslag, keep 'm coming !! Groet,Marcel

Hey Bert,
Dat zijn weeral verhalen om van te smullen! Zo te zien heb je je start niet gemist. Je weet ook de prachtige streek erg kleurrijk te beschrijven. Veel succes nog met je verdere zoektochten en ik kijk uit naar verdere verslagen (en foto's natuurlijk).

Ik mis vooral foto's!
Verder helemaal prima.
Gr. Dirk

Leuk verslag. Wel nogal steile wanden in de regio precies.