Paleontica Community

Hallo,
Onlangs is me opgevallen dat een redelijk groot stuk bot ( walvis ?) dat ik ooit ( ik denk toch al snel een jaar of 10 geleden) van Mill heb meegenomen een soort witte substantie begon te vertonen. Alsof er zout in het bot zat en dit langzaam zijn weg naar buiten had gevonden. Mill was ooit zee dus waarom niet, het zou kunnen...Vreemd genoeg komt dit proces nu pas op gang na ongeveer 10 jaar. Het lijkt ook amper te stoppen. Ik heb het bot nu al een keer of 20 in een emmer gedaan met vers water en dit kleurt iedere keer behoorlijk bruin en er blijft een olie achtige substantie achter op het water, stinken doet het ook nog behoorlijk....
Van de dagen dat ik verzamelde onder de spuit herinner ik me dat er momenten waren dat er op het water precies zo’n olie achtige laag was...
Het bot heeft geen bijzondere waarde voor mij, valt het om wat voor reden dan ook uit elkaar kan ik er mee leven.
Ik vraag me af wat hier aan de hand is en of andere Mill oudgedienden iets dergelijks herkennen. Niet om het stuk te redden maar meer uit interesse....
Gr, Marcel

[Bewerkt door Everhardus op 18-06-2019 om 00:37 NL]

Hoi Marcel,

Aangezien zout (NaCl) sterk oplosbaar is in water, verwacht ik niet dat het al die jaren in de bodem, onder het grondwaterniveau, is achtergebleven.

Zou het niet eerder iets als pyrietrot kunnen zijn? Er zit wel wat pyriet in het Mill materiaal. Kan je aangeven waar het naar stinkt? Dit zou ook op zwavelverbindingen kunnen duiden?

groet,
Johan

Hallo Johan,
Aan pyrietrot had ik nog niet gedacht. Daar heeft het idd wel wat van weg. De geur kan ik niet goed beschrijven.....Bedankt voor het meedenken....

Denk toch pyrietrot idd, miin vrouw vond het zwavelachtig ruiken. Ik was ook vergeten dat ik ooit een doorgezaagde Mill tand had gekregen waar een pyriet ader doorheen loopt. Inmiddels ligt het stuk buiten, de eerste scheur verschijnt ook al inmiddels.......gelukkig hecht ik er niet al te veel waarde aan.

Als het inderdaad zwavelachtig ruikt heb je uitsluitsel. Dit verklaar ook waarom het niet te stoppen is.

Hopelijk ondergaan de tanden en andere waardevollere stukken uit Mill niet hetzelfde lot.

groet,
Johan

pyrietrot is te stoppen met amoniakdampen, deze vervangen de zwavel door zuurstof. Amoniak werkt niet als vloeistof; plaats het te behandelen fossiel in een gesloten pot met een beetje amoniak

Dat klinkt alsof je niet hoeft te wachten totdat de pyrietrot intreedt. Klopt dat? Kun je, als geldt dat een stuk verhoogd risico op pyrietrot heeft, deze methode preventief inzetten?
Zijn er bijwerkingen en dus eigen risico's van zo een behandeling?

knaapjvd schreef:
Dat klinkt alsof je niet hoeft te wachten totdat de pyrietrot intreedt. Klopt dat? Kun je, als geldt dat een stuk verhoogd risico op pyrietrot heeft, deze methode preventief inzetten?
Zijn er bijwerkingen en dus eigen risico's van zo een behandeling?

ik weet dit niet zeker maar ik denk dat het slechts werkt als het pyriet verval intreedt; je moet er natuurlijk op tijd bij zijn. Ik heb toch reeds enkele pyriet-ammonietjes kunnen redden, ze worden wel roestbruin.

Ik werk alleen preventief met de ammoniakdampen methode op pyriet ammonieten. In de loop van de tijd treed er bij enkele exemplaren verval op, die gaan gelijk weg. Het gros blijft vooralsnog stabiel.
Het bot uit Mill is niet meer te redden denk ik. Ook geen punt, zo bijzonder was het stuk niet......

Hallo Everhardus,

De meeste walvisbotten die ik in De Kuilen heb verzameld vanaf 2001 beginnen ook wit uit te lopen. Het zijn zouten en/of pyriet dat begint te werken na een aantal jaren. Op mijn botten zit ook een witte bloemkoolachtige laag, net schimmel. De botten gaan barsten en worden uit elkaar gedrukt. Sommige verpulveren zelfs helemaal. Ik heb een aantal behandeld met velpon/aceton maar dat biedt slechts tijdelijk soelaas. Alleen de zwarte botten doen zo vervelend. De bruine botten blijven in prima conditie. Hoe is dat bij jou?

groet, Hansjorg