Ooit geopend voor het zwarte goud,
kende Limburg vele mijnen.
Ze herbergden echt bloedmooi woud,
en dit mag niet verdwijnen.
Toch sloten in ’73 de laatste deuren.
Limburgs kolen-era was voorbij,
dit zal eenieder vast betreuren,
maar (gelukkig), naast de Brunssummer hei:
een waar baken van weleer!
Ligt ‘t steenafval van de Hendrik-mijn,
waarin ik keer op keer,
op zoek ga naar planten, zo ragfijn.
Ook nabij Eygelshoven is er zo’n plek.
Niet als in eerder decennia,
maar toch, 't blijft er te-gek!
Daar op de mijnstort van Laura-Julia...
Ookal zijn de mijnen zelf nu dicht,
hun storten zijn gebleven,
en daar kun je met besmeurd gezicht,
oude tijden doen herleven.
Al is er misschien wel iets wat verschilt,
want ’t is niet meer de kool,
die tegenwoordig wordt opgetild.
Nee, reden waarom ik er dool,
PLANTEN FOSSIELEN NATUURLIJK!
Wel kijken ze me wat fronzend na,
als ik na een dag vol gein,
echt gitzwart weer op huis aan ga.
Die arme mensen in de trein
.
[Bewerkt door Carboon op 09-12-2009 om 23:32 NL]