Trip Marokko 2017

[TriloBase]

Afbeelding 1 : Degenkrab uit de Fezouata formatie (Ordovicium). Dit is één van de alleroudste voorlopers van de degenkrabben.
Afbeelding 2: Carpoide uit de Fezouata formatie.

[Stijn]

Hierbij nog enkele foto's van Fezzouata materiaal dat we zagen bij een bezoek eerder dit jaar aan de familie Ben Moulah. En dat bezoek was helemaal aan het eind van onze trip, met name op de terugweg richting Marakech.
Tot voor kort wisten we niet waar we de familie Ben Moulah konden vinden. Vermits de ontsluitingen van de Fezzouata beds nabij Zagora lagen, dachten we allemaal dat de familie nabij Zagora woonde. Niets bleek minder waar. De familie woont immers op enkele 100m van ons geliefde hotel! Maar tot nu toe waren we nooit aan die ene fossielenwinkel gestopt. Op de heenweg ga je niet een hele dag rijden enkele 100m voor je eindbestemming stoppen, zeker als je daarmee je kans verkijkt om nog even van het zwembad te genieten. Meestal was het bovendien al pikkedonker tegen dat we voorbij kwamen sjezen. Op de terugweg heb je net alles propertjes in de auto gestapeld en wil je vooral eerst een uur of twee goed doorrijden. De trip Alnif Marakech neemt toch al gauw een ganse dag in beslag.
Maar tijdens een trip naar Marokko in maart van dit jaar stond ik erop dat we toch eens heel even zouden stoppen bij dat ene winkeltje. Ik wou toch eens zien wat er aangeboden werd... En mijn ogen doen nog steeds pijn van hetgeen ik daar toen te zien heb gekregen!
De winkel bleek uit verschillende kamers te bestaan. Na een eerste rondgang vond ik het vreemd om zoveel trilobieten uit de Fezzouata te zien. Zoveel prachtige specimens. Maar geen enkele had weke delen bewaring. Vreemd. Ook wat bryozoa, enkele eocrinoiden, maar niets speciaals. Vreemd. Met zulke hoeveelheid verwacht je ook de specialere dingen. Dan denk je eerst dat deze al lang zijn verkocht aan internationale handelaren.
Het feit dat we duidelijk veel interesse vertoonden wekte de aandacht van de verkoper. Hij vroeg van waar we kwamen. Uit België. Ah, zegt ie, kijk eens hier, ik ken nog een Belg, Peter van Rooy. Hij haalt trots een nummer van wetenschappelijk tijdschrift uit de kast, bladert erin en zegt 'kijk, hier sta ik, samen met mijn vader'. Ik kijk even naar het opschrift onder de foto, hij had zijn naam al gezegd, maar ik verstond hem niet meteen goed, en toen las ik: Ben Moulah. Eureka! Niet te geloven.
Dat is die kerel waarmee Peter Van Rooy destijds (en nu nog steeds) zijn studiewerk over de Fezzouata mee heeft aangevangen.
'Oui oui, Peter, il vient dans quelques semaines'. En dan werden we naar achteren geloodst en kregen we heel wat dingen te zien die we anders nooit te zien zouden krijgen. Spullen die op Peter lagen te wachten. Nieuwe dingen. Onbeschreven dingen, waar ik het raden naar heb wat het allemaal moet zijn. Afwachten maar tot we over een jaar ofzo het artikel zien verschijnen. En dan beginnen ze met uitpakken. De thee staat al te pruttelen, en steeds meer fantastische fossielen komen uit de stockage tevoorschijn. Maar ja, we zijn wel op weg naar Marakech om onze vlucht te halen. Tijdsdruk dus. We polsen even naar de prijs van enkele stukken. De blijkt niet mee te vallen. Dan nemen we een radicale beslissing. We gaan ervan door zonder wat te kopen, en beloven een volgende keer uitgebreid terug te komen. Omdat we onze vlucht moeten halen begrijpen ze het wel. We hebben ook nog een urenlange rit over de Atlas voor de boeg. Danny zou immers enkele weken later al terugkeren. Zoals hij hierboven ook schreef.

[Stijn]

Als ik nog even inbreken mag. In 2011 nam Frederik Fitch ¨Patrick en mezelf op sleeptouw door Marokko. Voor mij was het toen mijn allereerste Marokko trip. Een hele leuke en eentje om nooit te vergeten. Aan het begin van de trip zochten we vier dagen nabij Zagora in die beroemde Fezzouata beds op zoek naar trilobieten, maar met een ijdele hoop om ook wat speciaal te vinden. We hadden vooraf hier en daar ons oor te luister gelegd, en met Fred's zoekwerk in de literatuur en Google Earth hadden we een goed idee van waar die speciale fossielen vandaan moesten komen.
Na twee dagen was de buit mager. Of beter gezegd. Nihil, nada, niks. Van die speciale dingen dan. We hadden wel een hele hoop primitieve crinoiden (carpoiden etc), die op zich al heel speciaal zijn en prachtige trilobieten en zelfs enkele cephalopoden. Dan ga je wat andere putjes verkennen. Maar ook daar geen prijs. Je moet echt de kennis van de Ben Moulahs hebben om het daar te maken, dat werd toen duidelijk.

[ivok]

Een beetje een domper op dit verhaal....
Een volgende keer gaan we toch echt eens langs die fezzouata beds. We hebben het er de vorige trip ook over gehad.

Alsof de familie Moulah Nederlands kon.
5 minuten later werden we getrakteerd op het nieuws dat de locaties niet meer te bezoeken zijn.
Ik dacht daar even aan een familie die hun inkomstenbron probeerde te beschermen... Maar op een of andere manier kwamen die jongens integere over.
Ze boden zelfs aan om ons mee te nemen naar andere bijzondere plekken. Maar de beds in zagora ging niet meer.

Later die week heb ik ook van anderen te horen gekregen dat het niet meer mogelijk was.
Hoewel de redenen niet altijd hetzelfde waren... het lijkt erop dat je tijdens een bezoekje aan de putjes aldaar zelf een bezoek van de gendarme mag verwachten

[Stijn]

Nog enkele fototjes van weleer.

[ivok]

In het donker aangekomen krijgen we wat uitleg wat de couche is die er de dag erna uit gaan graven.
De zogenaamde devil horn couche en een phacops noir couche.

De heuveltjes zijn ondanks het nachtelijke tijdstip goed zichtbaar en we kunnen ons mentaal voorbereiden op flink watbstappen in de ochtend.
Eenmaal wakker en daglicht lijkt alles toch wel erg verraderlijk dichtbij. We slapen zowat in de couche.....
Meevaller.
Uiteraard lopen we toch een stuk verder en daar aangekomen lijken er al heel wat mensen bezig te zijn geweest.
Elk putje ligt de bank al mooi vrij en middels 3 gestapelde stenen gereserveerd.
Terug naar de kampsite en zelf graven dan maar.
Ook vinden we ter plekke een grote couche met massief dikke lagen waar naar drotops wordt gezocht.... geen beginnen aan met ons materieel.

In de devil horn couche vlot het inmiddels wel. Stukken van de bank worden met behulp van onze vriend Hassan en Mohamed vrij gelegd en wij kunnen ons zetten en blokken klieven.

Al vlug worden de vondsten gedaan zelfs enkele clusters met trilobieten. Dat belooft complex prep werk.
Verzadigd loopt de hele van de club naar de phacops noir couche.
Dit blijkt een hypsipariops laagje te zijn.

[Wim]

Geweldig verhaal, ik lees het met veel plezier en aandacht!

[Frederik]

Enkele foto's bij het verhaal van Ivo:
1) een blik op de 'devil horn' cyphaspis couche. Dit stuk is mooi uitgegraven, en de bank is goed toegankelijk, maar de stapel stenen toont dat deze gereserveerd is. Het uitgraven van zo'n stuk van de laag vraag zéér veel werk. Het zou niet netjes zijn om te profiteren van het werk van een ander, dus laten we dit soort plekken netjes ongemoeid.
2) Iets verderop vinden we een diep uitgegraven Drotops armatus couche. Links en rechts slingeren wat fragmenten van deze trilobiet.
3) Werken aan de 'devil horn' laag.
4) Een knap fragment van een cephalopode aan de Hypsipariops laag
5) Dit is een goede vondst, een flinke opgerolde Hypsipariops.
6) Ook hier treffen we af en toe verweerde 'leftovers' aan. Mooi om te zien.

[Frederik]

We willen net de bank uitbreken wanneer ik een (bijna) losse braam opmerk aan een beitel. Toch even tussenkomen. Een voorval bij een eerdere reis indachtig maak ik deze netjes los.

Ze kunnen erg gevaarlijk zijn. Als ze loskomen bij een slag met de hamer bestaat de kans dat ze gelanceerd worden. Ze zijn vlijmscherp en gaan gemakkelijk door een oog of slagader.

Kwestie van alert te blijven en je gezond verstand te gebruiken in het veld.

[Elbert]

Hallo, -of tijdens de voorbereiding van de trip de braampjes van je beitels afslijpen...

groeten, Bert