Paleontica Community

Bedankt voor deze PDF, die had ik nog niet. En vooral bedankt voor de verdere onderbouwing van je aanpassing; hier heb ik echt wat aan. Ik heb de tekst net gelezen en dit maakte voor mij veel duidelijk. Er is nogal wat onenigheid tussen een aantal onderzoeks 'kampen'.
Ik heb gebruik gemaakt van een vrij recent boek (Cleal and Thomas, sept. 2009) in de hoop daarmee te voorkomen verouderde data te gebruiken (heb wel wat dingen uit de jaren '80, maar goed, er wordt zo veel omgegooid in de literatuur). Nu blijkt uit jouw paper (Rickards, 2000) echter dat deze auteurs betrokken waren in de discussie (C&T 1999 wordt zelfs genoemd) en daarom deze bron niet in hun eigen werk hebben verwerkt (waarschijnlijk gewoon omdat ze het er niet mee eens zijn). Hierdoor was mijn beeld van de literatuur onvolledig.
Als de graptolieten die met Baragwanathia worden geassocieerd in de tweede, onderste laag inderdaad Bohemograptus bohemicus zijn, zoals in jouw bron wordt gesteld, dan is een Laat Siluur ouderdom de beste ondergrens (alhoewel de preserveringsstaat van deze fossielen volgens de tekst anders dan normaal is, wat betrouwbare determinatie moeilijk zou maken). Deze oudere ondergrens is daardoor zeker niet onbetwist en waarschijnlijk stond ze daarom niet in de 'overzichtsbron' die ik heb gebruikt. Maar goed, misschien is het inderdaad wel beter om het wel te noemen in de info-tekst (sowieso leuk om zulke ouderdommen te 'bereiken':P). Dit zal ik, nu ik dankzij jouw link Rickards 2000 heb kunnen gelezen, dan ook doen. Gaaf! Weer wat geleerd! En blijf me vooral controlleren, want er is gewoon te veel literatuur om alles zelf na te pluizen; er zullen nog wel meer foutjes in sluipen.

Bedankt!

Groetjes, Tim

Leuk dat je er wat aan hebt en onenigheid hou je overal wel .

Laat de rest maar een keer langskomen, kan niet beloven dat ik alles nakijk of verbeter maar wil het wel proberen. Het is altijd een karwei om dat soort dingen correct te schrijven...

Groeten,

Richard

smaug schreef:
Leuk dat je er wat aan hebt en onenigheid hou je overal wel .

Laat de rest maar een keer langskomen, kan niet beloven dat ik alles nakijk of verbeter maar wil het wel proberen. Het is altijd een karwei om dat soort dingen correct te schrijven...

Groeten,

Richard

Dit aanbod neem ik graag aan!

Zo, ben ik weer, ben inmiddels thuis. 't Is toch vrijdag middag en ik wilde het gewoon weten dus ben ik direct op de fiets gesprongen na je referencie te hebben gelezen. Zelf was ik wel op wiki begonnen en dacht nog 'even controlleren' toen ik naar C&T greep... Ik heb nu de tekst weer voor m'n neus, en daar staat toch echt:

"Baragwanathia longifolia is the oldest known lycophyte species, being described from two localities in Victoria, Australia. Its exact age has been subject of much debate for a number of years, but a middle Early Devonian age for both assemblages seems most realistic"

En ik was nog zo blij dat ik niet in de "wiki-valkuil" was gelopen en ook een wetenschappelijke bron had geraadpleegd . Maar goed, blijkbaar kende het Siluur al meer dan de Rhyniophyta alleen .

Daarom ben ik blij met kritisch commentaar, zeker als het wordt ondersteund door goede bronnen. Waarschijnlijk maak ik van het weekend de lycophyta tekst opnieuw zodat de veranderingen goed op hun plek komen.

Nogmaals bedankt! Ciao! Tim

Tim,

Knap!
Ik heb je een mail gestuurd met nog wat suggesties.

Heb de vorige twee versies even verwijderd. Hieronder staan dezelfde teksten, maar dan met de aanpassingen en suggesties van Smaug, Ziepe en Frederik erin verwerkt.

Planten: Lycophyta
De lycophyten van vandaag-de-dag vormen een kleine groep planten die voornamelijk uit wolfsklauwen en biesvarens bestaat. Veel van deze planten hebben op het eerste gezicht een mos-achtig uiterlijk. Waar ze in de meeste moderne floras nog slechts een bijrol vervullen, kennen de lycophyten ook een lange geschiedenis waarin ze een belangrijke component van de vegetatie vormden. Met Baragwanathia longifolia uit het Boven Siluur tot Onder Devoon van Australie is het zelfs de oudste groep vaatplanten die nog huidige representanten kent.

De lycophyten waren waarschijnlijk goed vertegenwoordigd in de Devoon floras, daar het de meest algemene fossiele planten vondsten van deze ouderdom zijn. Het gaat vaak om kleine, kruidachtige planten, hoewel dit laatste op basis van de toch wat zeldzamere Devoon fragmenten niet met zekerheid te zeggen valt.

Tijdens het Carboon beleefde de groep haar hoogtijdagen. Tot wel 50 meter hoge bosvormende soorten, ook wel schub- of zegelbomen worden genoemd, domineerden toen het moerassige landschap. Fossielen van deze planten komen dan ook algemeen voor op de storthopen van oude kolenmijnen. Doordat het onwaarschijnlijk is dat een dergelijke boom in zijn geheel fossiliseert en vaak in delen wordt gevonden, hebben de verschillende onderdelen van deze planten ieder een eigen naam gekregen. Zo heten de wortels Stigmaria, wordt de bast Lepidodendron (spiraalsgewijs-) of Sigillaria (rijgewijs gerangschikte littekens) genoemd en staan de sporenaren bekend onder namen als Lepidostrobus en Flemingites.

Veranderingen in het tectonisch regime leidden tegen het einde van het Carboon tot grootschalige opdroging van de moerassen. Omdat de grote boomvormige lycopoden afhankelijk waren van een vochtig klimaat voor hun voortplanting, namen hun aantallen hierdoor sterk af in Europa. In China hielden ze het nog wat langer vol, maar ook daar zijn ze uiteindelijk in het Midden Perm uitgestorven.

Het vroege Mesozoicum kende een groep tot 3 meter hoge primitieve leden van de Isotales orde. Waar de meeste planten zware verliezen leden, kwamen deze planten, bekend als Pleuromeia juist sterk op na de permotriassische extinctie. Ze bestonden uit een onvertakte stam bedekt met lancetvormige bladeren die tot wel 10 cm lang konden worden. De basale delen van de stam verloren hun blad, waardoor Pleuromeia vaag wat van een palm weg heeft. Ze vormden de dominante vegetatie van kustvlakten en deltamillieus gedurende het Trias. Hoewel het fossiel bewijsmateriaal fragmentarisch is, wordt gedacht dat de biesvaren-achtigen later in het Mesozoicum en Cenozoicum welliswaar kleinere, maar nog steeds vrij algemene planten bleven.

Planten: Sphenophyta
Tegenwoordig bestaat de groep nog uit ongeveer 20-30 soorten, die allen binnen het geslacht Equisetum vallen. Deze planten, ook wel paardenstaarten genoemd, hebben met hun holle, gelede stammen en rosetvormige bladkransen een redelijk karakteristiek uiterlijk, ietswat gelijkend op kleine kerstbomen. Op enkele uitzonderingen na (de grootste extante paardenstaart, een tropische soort uit Mexico, kan tot wel bijna 3 meter hoog worden) zijn de meeste huidige vormen kruidachtig en relatief klein van formaat. Algemeen in onze streken kennen we vandaag de dag nog Heermoes (Equisetum arvense) als vertegenwoordiger van deze groep.

Hoewel de sphenophyten nooit zo divers zijn geweest als de andere sporenplanten, zoals de varens en de lycophyten, hebben ze toch een interessant fossielenbestand achter gelaten. Naast de Equisetales, waarin alle huidige representanten vallen, zijn bestaat de groep uit nog twee volledig uitgestorven ordes, namelijk de Pseudoborniales en de Sphenophyllales.

Het oudste lid van de Sphenophyta behoort tot de eerste van de twee ordes en komt uit het Laat Devoon van Alaska. Deze plant, Pseudobornia, had een stam met een diameter tot 60 cm en kon een hoogte van 20 meter bereiken. De geledingen op de stam droegen slechts 1 a 2 takken, die op hun beurt weer secundaire takken vol bladkransen droegen. De sporenkegels zaten aan de uiteindes van de eerste-orde takken. Deze toch vroege vorm had al veel van de paardenstaart-karakteristieken; geribde, gelede stammen, bladkransen en sporenaren. De complexiteit van de bladeren is echter een eigenschap die Pseudobornia gemeen heeft met de cladoxylales, een groep vroege varen-achtige planten.

De tweede orde, de Sphenophyllales, verschenen in het Onder Carboon en deden het goed in de tropische, paleo-equatoriale wouden van het Laat Carboon. Sphenophyllum en de andere geslachten uit deze groep worden gekenmerkt door gekranste, maar complexere bladvormen en de driehoekige doorsnede van hun gelede stengels. Het waren kruidachtige, klimmende planten. Waarschijnlijk zijn de Sphenophyllales aan het einde van het Perm, tijdens de permotriassische extinctie, uitgestorven, hoewel er een aantal twijfelachtige Triassische records bekend zijn.

Ook de Equisetales zelf gaan ver terug. Paardestaart-bomen uit de Calamitaceae familie, qua uiterlijk niet heel anders dan de huidige Equisetum, maar dan (dankzij secondair verdikkings-hout) in staat hoogtes van tenminste 10 meter te bereiken, groeiden in de wouden van het Boven Carboon. De holle stammen van deze planten kwamen vaak vol met sediment te zitten tijdens de begraving. Hoewel de plant zelf meestal niet bewaard is gebleven, zijn hierdoor de fossiele adrukken van de binnenkant van de stammen (zogenaamde interne mallen) algemene fossielen uit het Carboon. Zulke vondsten worden tot het vorm-genus Calamites gerekend. Net als de moderne Equisetales verspreidden ze zich met behulp van kruipend rhiozome. Het loof staat bekend als Asterophyllites (zijaanzicht) en Annularia (kransen). Ook in het Mesozoicum komen dergelijke fossiele stammen voor, aan welke toepasselijk de naam Neocalamites is gegeven.

De moderne Equisetaceae familie vertoont geen secundaire groei, en heeft bladkransen die aan de basis vergroeid zijn. De oudste, met zekerheid vastgestelde Equisetaceae komen uit het Tertiair. Er zijn ook oudere vondsten die sterk gelijken met Equisetum, maar vanwege kleine verschillen of onvoldoende gegevens worden deze meestal Equisetites genoemd.


[Bewerkt door Carboon op 20-02-2010 om 16:17 NL]

Dik in orde Tim!

Z.