Paleontica Community

Marijn,

het klopt wat Frederik zegt.
Er is bvb geluk nodig om de trilobiet volledig in de steen aan te treffen en dan nog liefst in een gestrekte positie, want dit geeft visueel meestal het mooiste eindresultaat.
Nu moet ik zeggen dat ongeveer 80% van de trilobieten, die ik geprepareerd heb aan deze voorwaarden voldoen. Maar waarschijnlijk is er al een voorselectie gebeurd door mijn contact in Marokko.
Naarmate men meer geprepareerd heeft, stijgt ook de eindkwaliteit van het resultaat.
Dus oefenen en ondervinding helpt, maar toch is elke trilobiet verschillend en stoot men steeds op andere uitdagingen. Zo kan de matrix gemakkelijk loskomen van de schaal van de trilo of juist heel kleverig zijn. Of de hardheid van de matrix veschilt heel erg. Ook de stabiliteit van de schaal van het beestje kan verschillen. Het is dus steeds aanpassen aan deze wisselende omstandigheden.
Van de drie genoemde factoren beschouw ik geduld als de belangrijkste. Het is absoluut nefast te denken om nog snel een stukje van de trilo bloot te leggen, want dit eindigt meestal met een beschadiging van de schaal. Dus heel rustig en kalm werken met overleg is cruciaal. Want, en dit is nog niet genoemd, het is belangrijk om in te schatten hoe de trilo in de matrix zit en te anticiperen op wat men mag verwachten.
De steen is immers niet transparant en bij het prepareren nadert men de schaal toch tot op enkele fracties van een millimeter. Dus moet men ruimtelijk goed inschatten hoe het beestje in de steen verborgen zit.
Gemiddeld werk ik tussen de 50 en 100 uren om een trilo te prepareren.
En dan is er nog de techniek. Een goede prepareerpen en microscoop( bino ) zijn essentieel. Practisch alle werk gebeurt onder de bino en met een fijne prepareernaald.
Zelf gebruik ik het zandstralertje alleen om snel de laatste restjes matrix weg te blazen.
Ook de hoek waaronder men prepareert is belangrijk ( de pen loodrecht op de schaal) om de matrix mooi los te trillen. Zo blijven de kleine details op de schaal, zoals tuberkeltjes of stekeltjes mooi intact.
Ook het kleven van de stukken steen is belangrijk. Men vindt de trilo door stenen door te slaan. Hierdoor moeten deze stukken natuurlijk nadien terug aan mekaar gekleefd worden. Dit moet ook nauwgezet gebeuren om de "naden" zo klein mogelijk te houden.

Hopelijk geeft deze uitleg een antwoord op uw vraag.

Lugo

Lugo schreef:
Van de drie genoemde factoren beschouw ik geduld als de belangrijkste.

Dat is absoluut een feit. Je kan nog zo ervaren zijn, die rust en dat geduld moeten er zijn of het loopt fout.
Net daarom vind ik prepareren ook een heel rustgevende bezigheid. De combinatie van hoge concentratie en innerlijke rust en zelfbeheersing heeft soms bijna iets weg van meditatie.

Bedankt voor uw uitgebreide uitleg. Mijn vraag is hier zeker mee beantwoord.

Frederik schreef:

Lugo schreef:
Van de drie genoemde factoren beschouw ik geduld als de belangrijkste.

Dat is absoluut een feit. Je kan nog zo ervaren zijn, die rust en dat geduld moeten er zijn of het loopt fout.
Net daarom vind ik prepareren ook een heel rustgevende bezigheid. De combinatie van hoge concentratie en innerlijke rust en zelfbeheersing heeft soms bijna iets weg van meditatie.

Heeelemaal mee eens Frederik!

Voor mij is het prepareren een hobby binnen een hobby. Nou ja hobby?

Peter

Prachtig werk, en verre van eenvoudig. Uit de beperkte ervaring die ik heb opgebouwd kan ik vertellen dat geduld inderdaad het belangrijkste is. Soms is dat wat lastig, bijvoorbeeld wanneer ik merk dat de matrix op een bepaalde plek redelijk eenvoudig loslaat. Ik wil dan nog wel eens uit enthousiasme vergeten dat zoiets een milimeter verder voorbij kan zijn. Ik denk ook dat het kunnen variëren tussen de verschillende formaten van de naalden waarmee gewerkt wordt belangrijk kan zijn in bepaalde gevallen. Voor de grote steen waarmee ik nu bezig ben is een beitelnaald een must, want forse hoeveelheden matrix verwijderen met een puntnaald en na uren trillen nog steeds niks tegenkomen gaat me wat te ver . Wanneer het fossiel dan eindelijk bereikt is, is juist een heel fijne naald (met inderdaad de juiste optische hulpmiddelen, ook bij de grote trilo's!) essentieel. Ik werk zelf met een medium puntnaald, maar ik merk dat een veel fijnere naald onmisbaar is. Ik vermoed dat de medium puntnaald eerder geschikt is voor wat grover ammonietenwerk, alhoewel daarbij ook veel kleine details voor kunnen komen.

Veel oefenen is de sleutel. Ik begin nu enigszins gewend te raken aan de matrix van de Midden-Devonische Junkerberg-formatie van de Prümer Mulde (heeft m'n voornaamste interesse), maar dat wil niet zeggen dat ik met elk materiaal overweg kan. Ik heb een bakje met brachiopoden en koralen uit Resteigne staan (gedoneerd door de heer S. Trandjutters ), waar ik nog graag mee aan de slag ga, om ook eens te kijken hoe dat werkt. Met Marokkaans spul heb ik ook gewerkt, maar ik kwam er al snel achter dat daar vaak fijner gereedschap voor nodig is dan dat ik heb. Even wat geld opzij leggen om de preparatieset uit te breiden. Ook weer geduld voor nodig .